Τις εστί πλούσιος?

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μας πιάνει (και με πιάνει!) φρενίτιδα κατανάλωσης και φυγής: πού θα πάμε τα Χριστούγεννα, πού θα περάσουμε την Πρωτοχρονιά? Φέτος, δεν μπόρεσα να κανονίσω τίποτε. Δεν βρήκα παρέα πρόθυμη να ξεσπιτωθεί γιορτινές μέρες και να τρέχει στην ... Κωνσταντινούπολη, όπου είχα τη φαεινή ιδέα να πάμε. Και το έτερον ήμισυ ήταν στη Χίο! Ετσι, κάθησα στη Θεσσαλονίκη. Και ενώ ήμουν πλέον πεπεισμένος (!) ότι θα μιζεριάσω, τελικά ήταν από τις πιο ωραίες, απλές, ζεστές, φιλικές γιορτές που πέρασα. Χωρίς να κάνω τίποτε "μεγαλοπρεπές" ή "μεγαλεπήβολο", ξόδεψα ώρες για ατελείωτες βόλτες στους δρόμους, άκουσα τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα που έπαιζαν στις πλατείες, ήπια αμέτρητους καφέδες με φίλους, προσπάθησα να βοηθήσω κάποιους γείτονες κλπ που είχαν ανάγκη τέτοιες μέρες και σταυροκοπήθηκα εκατοντάδες φορές που έχουμε την υγεία μας και την άνεση να απολαμβάνουμε με αξιοπρέπεια 2-3 πράγματα.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς την πέρασα στο σπίτι πολύ καλών φίλων, με τον Κωνσταντίνο, τον Κωστή, τον Αστέρη, τον Γιάννη, τον Τάσο. Ο Κωνσταντίνος είχε ετοιμάσει (τη υψηλή εποπτεία του Κωστή!) μοσχαράκι με δενδρολίβανο και μικρές πατάτες σωταρισμένες. Εγώ έφερα πιπερόπιτα (συνταγή Στράτου εξ Αθηνών!) και ρολό χοιρινό με γλυκοπατάτες, κάστανα, σταφίδες και γλασαρισμένο με ζελέ ροδιού και ανανά. Ευγενική ... "συμμετοχή" της μητέρας μου στο δείπνο, η εξαίσια κοτοσαλάτα. Περάσαμε πολύ ωραία, πολύ φιλικά, πολύ αγαπημένα. Να είστε καλά παιδιά. Αυτά είναι που μένουν στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Τις εστί πλούσιος, τελικά? Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος... (τώρα, βέβαια, με τόσα φαγητά, είναι και ντροπή να αναφέρω τη λέξη "ολίγον", αλλά τί να κάνω? Ταίριαξε η φράση...).