Ηταν ένα Σάββατο πρωί, αν θυμάμαι καλά, του 1986 όταν, πηγαίνοντας στο φροντιστήριο, διάβασα το πρωτοσέλιδα της τότε εν κυκλοφορία "Θεσσαλονίκης" ότι ο οραματιστής πρωθυπουργός της Σουηδίας, Ολαφ Πάλμε, δολοφονήθηκε. Με το ρομαντισμό της εφηβείας μου να με χαρακτηρίζει, έχασα τότε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, αφού και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν συνομιλητής του σουηδού ηγέτη αλλά και συμμετείχαν και οι 2 στην "Πρωτοβουλία των 6" για την Ειρήνη, μία κίνηση πολύ δημοφιλή την δεκαετία του '80. Δύο χρόνια πριν, το 1984, είχε δολοφονηθεί η επίσης συμμετέχουσα στην "Πρωτοβουλία" πρωθυπουργός της Ινδίας, Ιντιρα Γκάντι, μία μορφή "μυθική" στο "Κίνημα των Αδεσμεύτων" της εποχής εκείνης. Ακολούθησε και ο γιος της, ο Ρατζίβ Γκάντι.Σήμερα το απόγευμα δολοφόνησαν την Μπεναζίρ Μπούτο, την πρώην πρωθυπουργό του Πακιστάν και ηγέτιδα της αντιπολίτευσης... (η φωτογραφία από το www.flash.gr). Μπορείτε να διαβάσετε τη δήλωση του Προέδρου του Πασόκ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, εδώ.
Παλιότερα, όταν είχαν δολοφονηθεί οι Κέννεντυ, είχαν αναπτυχθεί θεωρίες "συνομωσιολογίας" περί μυστικών υπηρεσιών κλπ, που δεν θέλουν "εμπόδια" στο ...θεάρεστο έργο τους και δολοφονούν όσους πολιτικούς είναι υπέρ της συναίνεσης, της διευθέτησης των περιφεριακών συγκρούσεων, του διαλόγου. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο ισχύει, αν και μάλλον αυτό συνέβη τουλάχιστον στην περίπτωση των Κέννεντυ και του Πάλμε. Αυτό που μένει, όμως, είναι η απορία, η λύπη και η οργή...
