Σε όσους αφελείς εξακολουθούν να θεωρούν δημοκρατικό κόμμα το ΣΗΜΕΡΙΝΟ Κ.Κ.Ε., και μάλιστα να το ψηφίζουν ως δήθεν ... "αξιόπιστη" λύση για τα αδιέξοδα του δικομματισμού, αφιερώνω το κείμενο με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Κείμενο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό», που δημοσιεύει σήμερα το "Βήμα" (βλ. εδώ) και θα συζητηθεί στο 18ο Συνέδριο του ψευδεπίγραφου "Κόμματος του Λαού" (18-22 Φεβρουαρίου 2009 - τί θα συζητηθεί δηλαδή, όπως πάντα θα επιβληθεί εκ των άνω!).Οπως θα διαπιστώσετε, οι ΦΩΣΤΗΡΕΣ του Περισσού ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ ΧΑΜΠΑΡΙ τί συνέβη με την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στις χώρες όπου αυτός ατυχώς εφαρμόσθηκε, αλλά ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ οι Κυρκοφλωράκηδες με τις Παπαρήγες συνεχίζουν τον στρουθοκαμηλισμό και διατείνονται ότι ... ερμήνευσαν το φαινόμενο, δικαιολογώντας και αποκρύβοντας φτώχεια, εξαθλίωση, κομματικές νομενκλατούρες, εγκλήματα, σφαγές και βασανιστήρια (και να μην αρχίσει κανείς τα γνωστά ότι υπήρχε πρόνοια, υγεία κλπ - δεκτά όλα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μιλάμε γι'αυτά).
Η ερμηνεία του ΚΚΕ για την ήττα του πανίσχυρου ΚΚΣΕ είναι ότι «από μια περίοδο και μετά, σταδιακά, το κόμμα έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία τη δεκαετία του 1980». Αυτή είναι η αφετηρία που προσεγγίζει την κατάρρευση των καθεστώτων αυτών «ως νίκη της αντεπανάστασης, ως ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ως κοινωνική οπισθοδρόμηση», προβάλλοντας το επιχείρημα πως «δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αυτές οι εξελίξεις υποστηρίχθηκαν από τη διεθνή αντίδραση, ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση, ιδιαίτερα επί Στάλιν, συγκεντρώνει τα ιδεολογικά και πολιτικά πυρά του διεθνούς ιμπεριαλισμού».
Οι απόψεις του σημερινού ΚΚΕ συνεχίζουν να είναι καθαρά ΣΤΑΛΙΝΙΚΕΣ, αφού για τα εγκλήματα του Στάλιν (στα οποία και η εξόντωση χιλιάδων ομογενών!), ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ. Αναφέρει το ρεπορτάζ του Λ.Σταυρόπουλου:
Για τις μαζικές εκκαθαρίσεις της δεκαετίας του '30 δεν γίνεται λόγος στο κείμενο, ενώ όσον αφορά τις περιβόητες δίκες της Μόσχας (1936-1938) που οδήγησαν στην εξόντωση των αντιπάλων του Στάλιν ουσιαστικά υιοθετούνται. Για τον Λέοντα Τρότσκι (σ.σ.: επιφανής επαναστάτης μπολσεβίκος και θεωρητικός του μαρξισμού, ο οποίος μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924 ήλθε σε σύγκρουση με τον Στάλιν και εξορίστηκε από τη Σοβιετική Ρωσία, για να δολοφονηθεί το 1940 στο Μεξικό) επισημαίνεται ότι «θεωρούσε αδύνατη την επικράτηση του σοσιαλισμού στη Ρωσία, την οποία εξαρτούσε αποκλειστικά από τη νίκη της επανάστασης σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης» και ότι «με την πλευρά των τροτσκιστών συντάχθηκε και η λεγόμενη "νέα αντιπολίτευση" με επικεφαλής τους Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ» (σ.σ.: στελέχη της μπολσεβικικής φρουράς που συντάχθηκαν με τον Τρότσκι και ακολούθως εξοντώθηκαν ως «συνωμότες» και «πράκτορες»). «Η αντιπαράθεση με τις απόψεις του Τρότσκι απασχόλησαν μια σειρά συνέδρια του ΚΚ μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ. Ολα τα συνέδρια απέρριψαν αυτές τις θέσεις και τελικά οι Τρότσκι, Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ και οι οπαδοί τους διαγράφηκαν από το ΚΚ», αρκείται να επισημάνει ο Περισσός. Οσον αφορά τον Μπουχάριν, ένα από τα θύματα επίσης του Στάλιν και από τους θεωρούμενους τότε κορυφαίους θεωρητικούς οικονομολόγους της μπολσεβικικής φρουράς, αναφέρεται στο κείμενο ότι η τάση που εκπροσωπούσε στην ηγεσία του ΚΚ χαρακτηρίστηκε «"δεξιά παρέκκλιση" και είχε εκφραστεί ήδη από το 1925».
Απ'ό,τι καταλαβαίνετε, το συμπέρασμα από την όλη αυτή ... εμβριθή πολιτική-ιστορική "ανάλυση" των εγκεφάλων του ΚΚΕ είναι ότι ... κακώς πέθανε ο Στάλιν και ότι, ΑΝ ζούσε (αιώνια?), τώρα θα επικρατούσε ο κομμουνισμός! Κι ύστερα παραπονιούνται γιατί φύγανε τα καλύτερα στελέχη τους και μετανάστευσαν σε άλλα κόμματα!
Στην κυρία Παπαρήγα και τους ανεγκέφαλους συντρόφους της, όλα επαγγελματικά και καλοπληρωμένα στελέχη του Κόμματος, που δεν διαπίστωσαν καμμία αγανάκτηση του πεινασμένου και φυλακισμένου κόσμου των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων, ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ την παραπάνω φωτογραφία που τράβηξα μπροστά στο Μουσείο της Πράγας και δείχνει την κάνη ενός εκ των σοβιετικών τεθωρακισμένων που κατέπνιξαν την "Ανοιξη της Πράγας" το 1968, όταν ο Alexander Dubček επιχείρησε να εκδημοκρατίσει το άθλιο καθεστώς (στην Πράγα υπήρχε έκθεση αυτήν την περίοδο με τα γεγονότα της περιόδου εκείνης, από όπου και η 2η αφίσα).
