Τα σχολιάσαμε σήμερα το πρωϊ τα καμώματα του ΚΚΕ (βλ. εδώ)... Πίστευα πάντα και συνεχίζω να πιστεύω ότι το ΚΚΕ, έτσι όπως εξελίχθηκε σήμερα, κάνει ό,τι ακριβώς και ο "ζηλιάρης" στο γνωστό ανέκδοτο: "δεν με νιάζει που δεν έχω εγώ Μερσεντές, δε θέλω να έχει και ο γείτονας"! Δεν αντιλέγω, ένα κόμμα της αντιπολίτευσης και μάλιστα ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που δεν έχει προοπτική εξουσίας, έχει ως σκοπό του να διαμαρτύρεται μονίμως. Ομως, η δράση του ΚΚΕ δεν είναι πλέον, εδώ και χρόνια, απλά αντιπολιτευτική. 'Η καλύτερα, δεν είναι απλά αντιπολιτευτική απέναντι σε μία δημοκρατική κυβέρνηση. Είναι καθαρά ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΗ και δράση με σκοπό την δολιοφθορά (φυσικά, απέναντι στη δεξιά κυβέρνηση ήταν δράση στήριξης: "Γερμανός" γαρ...).
Βλέπω ότι ο Πάσχος Μανδραβέλης τα λέει ξεκάθαρα σήμερα: το ΚΚΕ όχι μόνον δεν ωφελήθηκε από την κρίση του δικομματισμού, αλλά έχασε κιόλας και μάλιστα προς το Πασόκ! Αρα? Κάπου πρέπει να βγάλει η Αλέκα την κακία της, έτσι, για να το πω λαϊκά. Αντί να έχει τους "συντρόφους" της να της ασκούν κριτική (ακούστηκαν ήδη οι πρώτες φωνές...), σου λέει είναι πιο εύκολο να αρχίσω την δολιοφθορά κατά του Παπανδρέου. Γνωστό το κόλπο. Εδώ είμαστε για να το εμποδίσουμε!
"Εξαγωγή της κρίσης του κάνει το ΚΚΕ: Πολλοί στο ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνονται πώς γίνεται σε εποχές κρίσης του καπιταλισμού το ΚΚΕ να είναι το μόνο αριστερό κόμμα της Ευρώπης που συρρικνώνεται.
Πολλοί εξεπλάγησαν από τη χθεσινή επίδειξη δύναμης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος στο υπουργείο Εργασίας. Θεώρησαν ότι η επίθεση με καδρόνια κατά των αστυνομικών που το φρουρούσαν είναι απλή επαναστατική γυμναστική, όπως συνήθης μοιάζει και η μηχανοκίνητη επέλαση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) προς τη Βουλή. Πίστεψαν ότι είναι ένας από τους πολλούς τσαμπουκάδες που συνηθίζει το ΚΚΕ, στις πλάτες των εργαζομένων και των εποχούμενων στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κινητοποίηση του ΚΚΕ δεν είχε καν τον φερετζέ της πολιτικής νομιμοποίησης, που θα είχε αν διαδήλωνε (έστω με βίαιο τρόπο) κατά μιας κυβέρνησης που είχε πάρει (έστω αυτό!) ψήφο εμπιστοσύνης.
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που επισκέφθηκαν τον υπουργό Εργασίας κ. Λοβέρδο και πήραν τη μόνη λογική απάντηση που μπορούσε να δοθεί: ένας υπουργός χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή δεν μπορεί να δώσει λεφτά ακόμη κι αν έχει και δεν μπορεί να χαρίσει δάνεια ή δόσεις δανείων διότι κάτι τέτοιο προϋποθέτει διαπραγμάτευση με τις τράπεζες ή έστω με το υπουργείο Οικονομικών. Παρ' όλα αυτά, όμως, οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ απέκλεισαν το υπουργείο και προκάλεσαν τη σύγκρουση με τα ΜΑΤ και όχι μόνο για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό στα θέματα εργασίας.
Αυτή τη στιγμή στο ΚΚΕ υποβόσκει μια μεγάλη κρίση. Δεν είναι μόνο η φίλη της κ. Αλέκας Παπαρήγα που εκνευρίζει τους παλιούς κομμουνιστές (και συνεπείς υλιστές) όποτε τη βλέπουν να κάνει τον σταυρό της στη Βουλή. Πολλοί στο ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνονται πώς γίνεται σε εποχές κρίσης του καπιταλισμού το ΚΚΕ να είναι το μόνο αριστερό κόμμα της Ευρώπης που συρρικνώνεται.
Υπάρχουν πολλές γκρίνιες στον Περισσό για τις στρατηγικές της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ, που οδήγησαν στην ήττα. Ελέω δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν υπάρχει ο δημόσιος διάλογος που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολλοί νουνεχείς του κόμματος εκφράζουν δυσαρέσκεια ακόμη και στα γραφεία του Περισσού. Ετσι οι γραφειοκράτες της ηγεσίας, πανικόβλητοι, αποφάσισαν να κάνουν εξαγωγή της κρίσης. Θέλουν να δείξουν ότι η στρατηγική είναι σωστή άσχετα αν το κόμμα έχασε. Πασχίζουν να αποδείξουν στα δυσαρεστημένα στελέχη τού κόμματος και μετά στους ψηφοφόρους που έφυγαν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές». Αυτό φαίνεται και από την αδημονία που εμφανίζει η ανακοίνωση του ΚΚΕ αμέσως μετά την επίθεση κατά του υπουργείου: «Το αληθινό πρόσωπο της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ φάνηκε ανάγλυφα σήμερα στο υπουργείο Εργασίας... Ούτε μία μέρα δεν πρέπει να πάει χαμένη...».
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό πρόβλημα με την εξαγωγή της εσωτερικής κρίσης τού ΚΚΕ. Δεν θα σταθούμε στην προσβολή της λαϊκής εντολής. Ούτε στη συνήθη ταλαιπωρία που υπέστησαν όλοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας. Απλώς οφείλουμε να επισημάνουμε ότι τέτοια παιχνίδια εξουσίας στον Περισσό πλήττουν πρώτα απ' όλα τους εργαζομένους, οι οποίοι έχουν πραγματικά προβλήματα, διαφορετικά από την αγωνία κάποιων να γαντζωθούν στις κομματικές καρέκλες. Αυτοί οι εργαζόμενοι έχασαν χθες ένα όπλο, το οποίο μπορεί να χρειαστούν αύριο".
Πολλοί εξεπλάγησαν από τη χθεσινή επίδειξη δύναμης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος στο υπουργείο Εργασίας. Θεώρησαν ότι η επίθεση με καδρόνια κατά των αστυνομικών που το φρουρούσαν είναι απλή επαναστατική γυμναστική, όπως συνήθης μοιάζει και η μηχανοκίνητη επέλαση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) προς τη Βουλή. Πίστεψαν ότι είναι ένας από τους πολλούς τσαμπουκάδες που συνηθίζει το ΚΚΕ, στις πλάτες των εργαζομένων και των εποχούμενων στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κινητοποίηση του ΚΚΕ δεν είχε καν τον φερετζέ της πολιτικής νομιμοποίησης, που θα είχε αν διαδήλωνε (έστω με βίαιο τρόπο) κατά μιας κυβέρνησης που είχε πάρει (έστω αυτό!) ψήφο εμπιστοσύνης.
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που επισκέφθηκαν τον υπουργό Εργασίας κ. Λοβέρδο και πήραν τη μόνη λογική απάντηση που μπορούσε να δοθεί: ένας υπουργός χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή δεν μπορεί να δώσει λεφτά ακόμη κι αν έχει και δεν μπορεί να χαρίσει δάνεια ή δόσεις δανείων διότι κάτι τέτοιο προϋποθέτει διαπραγμάτευση με τις τράπεζες ή έστω με το υπουργείο Οικονομικών. Παρ' όλα αυτά, όμως, οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ απέκλεισαν το υπουργείο και προκάλεσαν τη σύγκρουση με τα ΜΑΤ και όχι μόνο για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό στα θέματα εργασίας.
Αυτή τη στιγμή στο ΚΚΕ υποβόσκει μια μεγάλη κρίση. Δεν είναι μόνο η φίλη της κ. Αλέκας Παπαρήγα που εκνευρίζει τους παλιούς κομμουνιστές (και συνεπείς υλιστές) όποτε τη βλέπουν να κάνει τον σταυρό της στη Βουλή. Πολλοί στο ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνονται πώς γίνεται σε εποχές κρίσης του καπιταλισμού το ΚΚΕ να είναι το μόνο αριστερό κόμμα της Ευρώπης που συρρικνώνεται.
Υπάρχουν πολλές γκρίνιες στον Περισσό για τις στρατηγικές της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ, που οδήγησαν στην ήττα. Ελέω δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν υπάρχει ο δημόσιος διάλογος που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολλοί νουνεχείς του κόμματος εκφράζουν δυσαρέσκεια ακόμη και στα γραφεία του Περισσού. Ετσι οι γραφειοκράτες της ηγεσίας, πανικόβλητοι, αποφάσισαν να κάνουν εξαγωγή της κρίσης. Θέλουν να δείξουν ότι η στρατηγική είναι σωστή άσχετα αν το κόμμα έχασε. Πασχίζουν να αποδείξουν στα δυσαρεστημένα στελέχη τού κόμματος και μετά στους ψηφοφόρους που έφυγαν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές». Αυτό φαίνεται και από την αδημονία που εμφανίζει η ανακοίνωση του ΚΚΕ αμέσως μετά την επίθεση κατά του υπουργείου: «Το αληθινό πρόσωπο της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ φάνηκε ανάγλυφα σήμερα στο υπουργείο Εργασίας... Ούτε μία μέρα δεν πρέπει να πάει χαμένη...».
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό πρόβλημα με την εξαγωγή της εσωτερικής κρίσης τού ΚΚΕ. Δεν θα σταθούμε στην προσβολή της λαϊκής εντολής. Ούτε στη συνήθη ταλαιπωρία που υπέστησαν όλοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας. Απλώς οφείλουμε να επισημάνουμε ότι τέτοια παιχνίδια εξουσίας στον Περισσό πλήττουν πρώτα απ' όλα τους εργαζομένους, οι οποίοι έχουν πραγματικά προβλήματα, διαφορετικά από την αγωνία κάποιων να γαντζωθούν στις κομματικές καρέκλες. Αυτοί οι εργαζόμενοι έχασαν χθες ένα όπλο, το οποίο μπορεί να χρειαστούν αύριο".
