Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

26 χρόνια μετά τη Σάμπρα και τη Σατίλα, τα ίδια πάλι!

Τα τραγικά γεγονότα στη λωρίδα της Γάζας θυμίζουν στους μεγαλύτερους από εμάς τον αποκλεισμό των παλαιστίνιων μαχητών στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα, το 1982. Τότε, από την "πολιτισμένη" Δύση, μόνον ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου συμπαραστάθηκε στους Παλαιστίνιους και έστειλε ελληνικά πλοία στο Λίβανο για να απεγκλωβίσει τους αποκλεισμένους της PLO και να τους μεταφέρει σώους σε ελληνικό έδαφος ή σε αραβικές χώρες. Το γεγονός μας θυμίζει μία (προφητική...) ανάρτηση της Σίβυλλας, ήδη από τις 27/9/08. Παραθέτω ένα απόσπασμα:

"Στις 30 Αυγούστου 1982, θα αναχωρήσει από το λιμάνι της Βηρυτού ο Γιάσερ Αραφάτ μαζί με τους Φενταγίν της επανάστασης, με ελληνικό πλοίο. Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα. Οι παγιδευμένοι Φενταγίν, χωρίς νερό, τρόφιμα και δοκιμαζόμενοι από τα φονικά όπλα των ΗΠΑ, αντιστεκόμενοι από τις 14 Ιούνη, θα βρουν την «έξοδο» και καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από τους δυτικούς ηγέτες, μόνον ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ιταλίας Σάντρο Περτίνι, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του παρείχε το Σύνταγμα της χώρας του, θα συμπαρασταθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Μελίνα Μερκούρη, πρωτοστάτησε κι αυτή σ’ αυτή την προσπάθεια να διασωθούν οι Φενταγίν της Επανάστασης, ορκιζόμενη «να καρφώσει την Παλαιστινικά σημαία στην Ιερουσαλήμ». Τότε, ο Καραμανλής συμβούλευε να μην αναμειχθούμε, τονίζοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου: «τα μεγάλα είναι για μεγάλους». Κι όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχτηκε ο ίδιος τους Παλαιστίνιους αντάρτες και τον Γιάσερ Αραφάτ στο Φάληρο. Μια «υποδοχή» που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ελληνική σύγχρονη ιστορία.
Την ιστορία για την οποία θέλουν να μας επιβάλλουν τη λήθη…
Σ’ αυτούς την απάντηση έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου: Λαοί που δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν μέλλον!".