Καμιά φορά η χείρα βοηθείας σου έρχεται από κει που δεν το περιμένεις, ενώ μάλιστα το μαχαίρι στο έχει καρφώσει πισώπλατα ένας (υποτίθεται...) φίλα προσκείμενος! Ετσι, ενώ το Πασόκ "προδόθηκε" από τις δηλώσεις των συνταγματολόγων που επί έτη κατείχαν θέσεις στις δικές του κυβερνήσεις (Τσάτσος, Κασιμάτης), βρήκε ικανοποιητικότατο επιστημονικό στήριγμα στην αυτόκλητη βοήθεια του συνταγματολόγου Αντώνη Μανιτάκη, από το ΑΠΘ. Τον Μανιτάκη τον είχα καθηγητή συνταγματικού δικαίου στο Α' έτος της Νομικής και μόνον "φιλο-Πασόκ" δεν τον λες. Και όμως, ο άνθρωπος αυτός λέει τα "σύκα-σύκα":
***
«Δεν βρίσκω τίποτα το αθέμιτο, ούτε το ανορθόδοξο το να χρησιμοποιείται το Σύνταγμα, οι διαδικασίες του και οι θεσμοί του ως κανόνες ενός πολιτικού παιχνιδιού μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Προφανώς οι κανόνες και οι διαδικασίες του Συντάγματος χρησιμοποιούνται ανέκαθεν για να εξυπηρετήσουν συγκυριακούς και κοντόφθαλμους πολιτικούς στόχους είτε της αντιπολίτευσης είτε της κυβέρνησης. Ετσι γίνεται και γινόταν πάντα. Και δεν είναι ελεγκτέοι συνταγματικά οι φανεροί ή ανομολόγητοι στόχοι μιας πολιτικής απόφασης. Αρκεί να μην παραβιάζονται τυπικά οι συνταγματικές διαδικασίες. Αυτό συμβαίνει κυρίως με το θεσμό της διάλυσης της Βουλής, που από το 1977 διαλύεται για λόγους προσχηματικούς που δεν υπάγονται πάντως στην έννοια του κρίσιμου εθνικού θέματος που ορίζει το άρθρο 41 παράγραφος 2 του Συντάγματος. Δεν συνέβη το ίδιο άλλωστε και το 1985 και το 1990;» (βλ. όλο το ρεπορτάζ εδώ).
Τι συνέβη όμως εκείνες τις χρονιές; Μας το θυμίζει η "Ελευθεροτυπία":
**Το 1985 ο Ανδρέας αποφάσισε να μην υποδείξει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας τον θείο Καραμανλή. Αντ' αυτού, πρότεινε τον Χρ. Σαρτζετάκη, ανακριτή της υπόθεσης Λαμπράκη και θρυλική μορφή στο "Ζ" του Γαβρά. Αμέσως μετά την εκλογή του, για να τονίσει το νόημα και τη σημασία της αλλαγής του, ο Ανδρέας διέλυσε τη Βουλή, προτείνοντας παράλληλα αναθεώρηση του Συντάγματος και περιορισμό των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας.
**Τον Μάρτιο του 1990, η Ν.Δ. του Μητσοτάκη αρνήθηκε να προτείνει υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Οι βουλευτές της ψήφισαν «παρών» και στις τρεις ψηφοφορίες που προβλέπει το Σύνταγμα για την επίτευξη των «181», με αποτέλεσμα η εκλογή Προέδρου να αποβεί άκαρπη. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε ξεκαθαρίσει ωστόσο πριν από τις ψηφοφορίες, ότι στόχος του είναι να προκαλέσει εκλογές, να κερδίσει την αυτοδυναμία και να προτείνει μετά ως Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Κ. Καραμανλή. ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ.
Τι συνέβη όμως εκείνες τις χρονιές; Μας το θυμίζει η "Ελευθεροτυπία":
**Το 1985 ο Ανδρέας αποφάσισε να μην υποδείξει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας τον θείο Καραμανλή. Αντ' αυτού, πρότεινε τον Χρ. Σαρτζετάκη, ανακριτή της υπόθεσης Λαμπράκη και θρυλική μορφή στο "Ζ" του Γαβρά. Αμέσως μετά την εκλογή του, για να τονίσει το νόημα και τη σημασία της αλλαγής του, ο Ανδρέας διέλυσε τη Βουλή, προτείνοντας παράλληλα αναθεώρηση του Συντάγματος και περιορισμό των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας.
**Τον Μάρτιο του 1990, η Ν.Δ. του Μητσοτάκη αρνήθηκε να προτείνει υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Οι βουλευτές της ψήφισαν «παρών» και στις τρεις ψηφοφορίες που προβλέπει το Σύνταγμα για την επίτευξη των «181», με αποτέλεσμα η εκλογή Προέδρου να αποβεί άκαρπη. Ο Κ. Μητσοτάκης είχε ξεκαθαρίσει ωστόσο πριν από τις ψηφοφορίες, ότι στόχος του είναι να προκαλέσει εκλογές, να κερδίσει την αυτοδυναμία και να προτείνει μετά ως Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Κ. Καραμανλή. ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ.
***
Σχόλιο δικό μου (1): έχετε να πείτε κάτι κύριε Τσάτσο?
***
Σχόλιο δικό μου (2): ακόμη θυμάμαι τις δύο διαφορετικές σχολές "σκέψης" επί του συνταγματικού δικαίου, εκείνο το μακρυνό 1987, στη Νομική του ΑΠΘ. Στο ένα τμήμα παρέδιδε ο Μανιτάκης, στο άλλο ο Βενιζέλος. Με το πού άρχισαν τα μαθήματα, πολύ γρήγορα, οι μαθητές του Βενιζέλου έρχονταν και παρακολουθούσαν τον Μανιτάκη: κανείς δεν καταλάβαινε την ακατάληπτη γλώσσα του Ευάγγελου!
