Σήμερα σου γράφω από μία Πόλη φθινοπωρινή. Δeν είχε τύχει ποτέ να την δώ τέτοια εποχή: ερχόμουν πάντα άνοιξη ή καλοκαίρι. Βλέπω μία άλλη Πόλη, πιο χαλαρή, χωρίς τις ορδές ξένων κι ελλήνων τουριστών, με χαλαρούς καταστηματάρχες. O Ege, από το “Cafe Sultan”, μου λέει ότι είναι το τέλος από το Ραμαζάνι και η Πόλη έχει πολλούς άραβες τουρίστες, λόγω της θρησκευτικής γιορτής τους. Αλλά αυτοί δεν τρώνε ούτε πίνουν! Οπότε, εμείς ως Ελληνες, πάλι έχουμε την τιμητική μας και είμαστε καλύτεροι πελάτες! Βλέπω μία Πόλη με αργούς ρυθμούς, με καθημερινότητα. Λίγοι οι ξένοι. Πολλοί οι μικροί μαθητές στους δρόμους. Οι άλλοι πήγαν εκδρομή στα Πριγκηπόννησα και θα φάνε εκεί. Αν μπορέσουν, δηλ., να προσεγγίσουν τα νησιά, γιατί, εκεί που είχε ήλιο, εκεί ξέσπασε μία απίθανη καταιγίδα, με αέρα, βροχή και αστραπές. Με έπιασε μπροστά στο “Πέρα Παλάς”, το ιστορικό ξενοδοχείο όπου έμεναν οι ταξιδιώτες του “Orient Express”, όταν αυτό έφθανε στον προορισμό του, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Sirkeci. Στο ξενοδοχείο αυτό η Αγκάθα Κρίστι έγραψε το αστυνομικό της μυθιστόρημα “Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές”. Λένε ότι ανήκε κάποτε στον Μποδοσάκη. Σήμερα ανακαινίζεται εκ βάθρων από τα νέα αφεντικά του. Ολόκληρο το Ταρλάμπασι και το Τεπέμπασι αντάριασαν και μαύρισαν και η θέα του Κεράτιου Κόλπου και του Φαναρίου από την πλατεία μπροστά στο κτίριο της τουρκικής τηλεόρασης (TRT) ήταν μαγευτική! Ολη η Ιστικλάλ μυρίζει ψητά κάστανα, υπάρχουν μικρά καροτσάκια, κόκκινα, που πουλάνε κάστανα (kestane), καλαμπόκια (misir) και κουλούρια (simit). Κάθισα στο “Sugar Cafe”, σε ένα στενό της Ιστικλάλ (Saka Salim Sok.) και απολαμβάνω τη βροχούλα. Θα περιμένω να κοπάσει και θα κατέβω για βόλτα στο Τσιχανγκίρ. Ες αύριον τα σπουδαία, λοιπόν, οπότε και θα σου καταθέσω νέες προτάσεις…Από το blog: www.eistinpolin.wordpress.com
