Οταν, με αφορμή την απαράδεκτη και "ψωνισμένη" στάση της Βούλας Πατουλίδου απέναντι στο Πασόκ που την ανέδειξε και στον Πρόεδρο του Κινήματος, έλεγα ότι κακώς η Πολιτεία δίνει "γη και ύδωρ" στους αθλητές που διακρίνονται σε κάποιο άθλημα, δεν περίμενα ότι θα επαληθευόμουν τόσο γρήγορα και με τέτοιο τρόπο. Τότε η κυρία αυτή είχε το θράσσος να απαιτεί να επιλέξει (!) θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, όταν της δινόταν σίγουρα εκλόγιμη θέση, ενώ υπάρχουν πολίτες που από το 1974 είναι στο Πασόκ και δεν έχουν ζητήσει κανένα αντάλλαγμα. Προηγουμένως το Κίνημα της είχε εμπιστευθεί την υποψηφιότητα για τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης και η κυρία Πατουλίδου απέτυχε να προσεταιρισθεί το ποντιακό στοιχείο. Δηλαδή, με ένα χρυσό μετάλιο το πάλαι ποτέ, με ανύπαρκτη αθλητική διάκριση έκτοτε, ήθελε να της φιλήσουμε και τα πόδια!Η πεποίθησή μου πάντα ήταν ότι οι αθλητές ό,τι κάνουν το κάνουν για το δικό τους καλό: οι ίδιοι θέλουν να αθλούνται, οι ίδιοι θέλουν να διακρίνονται, it's ok, δικό τους θέμα. Γιατί θα πρέπει οι υπόλοιποι πολίτες να επιβαρυνόμαστε με τον διορισμό τους σε σώματα ασφαλείας ή στο στρατό, θέσεις στις οποίες ουδέποτε οι αθλητές μας πατάνε το πόδι τους? Γιατί π.χ. δεν απολαμβάνει τέτοια προνόμια ένας επιστήμονάς μας που διακρίθηκε στη ΝΑΣΑ? Εξάλλου, οι "πρωταθλητές" μας δεν έχουν ανάγκη: εξαργυρώνουν τη διάκρισή τους και την πρωτιά τους με τα χρήματα των διαφημίσεων ή και των χορηγιών από ιδιωτικούς φορείς, τράπεζες κλπ. Γιατί να τους πληρώνουμε εγώ, εσύ, ο άλλος μία ζωή?
Τόσο η υπόθεση Θάνου-Κεντέρη όσο και αργότερα η στάση της Πατουλίδου και τώρα η υπόθεση της Εθνικής Ομάδας Αρσης Βαρών αποδεικνύουν ένα πράγμα: το να υπερβάλλουμε στην αξιολόγηση κάποιων διακρίσεων αθλητών μας και να τους "χρυσώνουμε" από πάνω έως κάτω, μόνο κακό (τους) κάνει, διότι οι άνθρωποι αυτοί (ή, έστω, η μεγάλη πλειοψηφία τους) επαναπαύονται στη δόξα τους και έκτοτε δεν έχουν ουδεμία εξέλιξη. Τραγικό παράδειγμα το "εκ παραδρομής" χρυσό μετάλιο της Βαρκελώνης...
