Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Αν ρίξουμε μία ματιά στην Wikipedia...

...την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου, στο λήμμα "Αλέξανδρος Παναγούλης", τί θα διαβάσουμε? Πάρτε μία ιδέα:

"Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ε.ΔΗ.Κ.) ... στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον "προδότη" στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μυνήματα που του αφήναν άγνωστοι κλπ. Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σέ υπόγειο κατάστημα επι τής λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν υπάρχει ωστόσο κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες".

Δεν υιοθετώ προσωπικά τέτοιες κατηγορίες. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης υπήρξε μεν μία θρυλική μορφή του αντιχουντικού αγώνα, ωστόσο όμως, όπως όλες οι μεγάλες μορφές, είχε κι αυτός τις εμμονές του, που ίσως τον έκαναν "απόλυτο" και "αφοριστικό". Είχε στραφεί και κατά του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ ο αδερφός του υπήρξε βουλευτής του Πασόκ. Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι ότι ο κος Τσάτσος πρέπει να αντιμετωπιστεί στις πραγματικές του διαστάσεις και όχι σαν το "ιερό τέρας" του Συντάγματος!

Και ο Αλιβιζάτος...

... "αδειάζει" τους "τσάτσους" της ΝΔ. Σε συνεντευξή του στη σημερινή "Καθημερινή της Κυριακής", αποφαίνεται ότι «η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να προκαλέσει εσπευσμένα τον Μάρτιο εκλογές δεν παραβιάζει το Σύνταγμα, αλλά ενέχει ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο», αναγνωρίζει δηλαδή αυτό που λέει και το Κίμημα: ότι είναι εξόχως ΠΟΛΙΤΙΚΗ απόφαση και κίνηση.

Να οι καλλιτέχνες...

...που,  με την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους στην έκθεση του Ιδρύματος, που λιβανίζει τον ψευτο-Εθνάρχη, αβαντάρουν τον Καραμανλή και τον παρουσιάζουν ως δήθεν "πνευματικό" άνθρωπο, τη στιγμή που η κυβέρνησή του λογοκρίνει τον Κ. Γαβρά!

Αναρτώ τα ονόματά τους, καθώς το ζήτησε με σχόλιό του στην προηγούμενη ανάρτησή μου ο φίλος Γκιώνης, που διατηρεί το ιστολόγιο "Εικόνες".

Σύμφωνα, λοιπόν, με το free-press LiFo, οι καλλιτέχνες αυτοί, που νομιμοποίησαν με τη συμμετοχή τους την προσπάθεια της Δεξιάς να ταυτίσει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με τον μακαρίτη Καραμανλή, είναι οι αναγραφόμενοι στο δημοσίευμα που βλέπετε... Παλιότερα είχαμε τους λογοτέχνες σαν την Ι. Καρυστιάνη και την Κ. Δημουλά να "ρετουσάρουν" την εικόνα του αρχι-άχρηστου: ειδικά δε η πρώτη, ούσα σύζυγος του Παντελή Βούλγαρη και επιτρέποντας στη ΝΔ να κυκλοφορεί το όνομά της για τη λίστα επικρατείας της στις εκλογές του 2007, ουσιαστικά "ακύρωνε" με τον τρόπο αυτό το έργο του συζύγου της, ο οποίος, ας μην το ξεχνάμε, γύρισε τα "Πέτρινα Χρόνια", ταινία που στη δεκαετία του '80 απετέλεσε ξέσπασμα της Αριστεράς απέναντι στα εμφυλιοπολεμικά έργα τύπου "Ελένη" του Γκατζογιάννη.