Περί ορέξεως (Ι)...

Η οικογένειά μου κατάγεται από την Ανατολική Θράκη: Καλλίπολη και Εξαμίλι στα Δαρδανέλια (Τσανάκκαλε, επί της ευρωπαϊκής ακτής), κατά συνέπεια η κουζίνα μας έχει άμεσες επιρροές, αν δεν είναι και ακριβώς η ίδια, από την μαγειρική της Πόλης, με σάλτσες και καρυκεύματα, δηλαδή ό,τι ακριβώς βλέπετε να μαγειρεύει η Ρένια Λουϊζίδου στην "Πολίτικη Κουζίνα" του Τ. Μπουλμέτη, όπου οι συνταγές είναι της γνωστής Σούλας Μπόζη: θυμάμαι πάντοτε τις γιαγιάδες μου να ετοιμάζουν το Σεπτέμβρη τον "πελτέ" (κυδωνόπαστο) από κυδώνια και τον "ντολμά" (από την γλυκιά κίτρινη κολοκύθα). Η μητέρα μου ακόμη και σήμερα φτιάχνει "ιμάμ μπαϊλντί" και "τουρλού", χαλβά σιμιγδαλένιο με κανέλα, ντολμαδάκια "γιαλαντζί", αλλά και ένα είδος υποκίτρινου χαλβά από ανάλατο τυρί (!), που μοιάζει στην υφή με τον χαλβά Φαρσάλων, και λέγεται "πηνίρ χαλβάς" (απόδοση του τουρκικού: "peynir helva", peynir=τυρί), που δεν τον συνάντησα πουθενά αλλού στην Ελλάδα, παρά μόνο στην Καλλίπολη Πέλλας, όπου κατέφυγαν οι πρόσφυγες από την ομώνυμη αρχική πατρίδα τους της Ανατολικής Θράκης. Δεν ξέρω αν και οι Καλλιπολίτες του Πειραιά γνωρίζουν τη συνταγή. Ακόμη και στην Πόλη, στα καταστήματα με τα λουκούμια, δεν γνώριζαν αυτόν τον χαλβά και με παρέπεμψαν στην περιοχή της Ραιδεστού (Tekirdag), λίγο πιο πάνω από την περιοχή του Ελλήσποντου, για να τον βρω. Πράγματι, βρήκα εκεί στα καταστήματα τροφίμων τυποποιημένο, σε κουτάκια, αυτόν τον χαλβά, που ωστόσο είχε διαφορές στη γεύση και στο χρώμα με το χαλβά που γνωρίζω.

Λίγο το ότι μ'αρέσει το φαγητό (με καταστρεπτικές ενίοτε συνέπειες στα κιλά μου!), λίγο η τρέλα μου με την Πόλη, είπα να προσθέσω στη λίστα των μπλογκς που σας συνιστώ να διαβάζετε και κάποια "γκουρμέ" μπλογκς.

Καλή όρεξη! Η, αν προτιμάτε: Afiyet Olsun...