Μην τρελαθούμε κιόλας...

Από χθες το πρωί υφιστάμεθα, από τα ΜΜΕ και κυρίως από τον δεξιό Τύπο, λόγω του μνημοσύνου για τα 10 χρόνια από το θάνατό του, ένα "λιβανιστήρι" για τον μακαρίτη "Εθνάρχη" Κωνσταντίνο Καραμανλή, θείο του "Καθιστού Βούδα", ο οποίος διετέλεσε αρχηγός της Ε.Ρ.Ε., ιδρυτής της Ν.Δ., πρωθυπουργός της χώρας και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ποιόν νομίζετε ότι θα βγάλει, με ... καθοδήγηση βεβαίως, ως "σημαντικό έλληνα" η δημοσκόπηση του ΣΚΑΙ που διεξάγεται εδώ και μέρες?).

Δεν αντιλέγει κανείς ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε μία σημαντική πολιτική προσωπικότητα της ελληνικής ιστορίας. Είχε την στόφα όλων εκείνων των πολιτικών βεληνεκούς (όπως ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Χαρίλαος Φλωράκης ακόμη και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με την τόσο αρνητικά φορτισμένη πορεία του και την προδοσία των Ιουλιανών του 1965), που κάποιους τους προλάβαμε οι μεγαλύτεροι εξ ημών και τους ζήσαμε, ίσως γι'αυτό εκτιμήσαμε την πολιτική περισσότερο, ενώ οι σημερινοί νέοι την έχουν απομυθοποιήσει εντελώς: γιατί όλοι αυτοί οι πολιτικοί, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους, με τις επιτυχίες τους και τα λάθη τους, ήταν "κεφάλαιο" για τον τόπο και κυβέρνησαν με πολιτικό όραμα και με ισχύ (άσχετα με το αποτέλεσμα της διακυβέρνησής τους). Επίσης είχαν μία άλλη σχέση με τον κόσμο που τους ψήφιζε, ήταν βέβαια κι άλλες οι εποχές!

Το συμπέρασμα αυτό, όμως, απέχει χιλιόμετρα από την τακτική των δεξιών να τον αναβιβάζουν σε "Εθνάρχη"! Η ιστορική αλήθεια είναι μία και τα υπόλοιπα είναι για τους χαχόλους:

- Ο Καραμανλής υπήρξε έντονα ταξικός, δουλικός στο Παλάτι, αντικομμουνιστής και επί των ημερών της πρωθυπουργίας του ψήφισαν ακόμη και τα δέντρα (!) ενώ η πολιτική δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το καραμανλικό παρακράτος, που ο ίδιος δημιούργησε, τους "Γκοτζαμάνηδες" και τα τρίκυκλα συντάραξε τα θεμέλια της χώρας.

- Υπήρξε ευθυνόφοβος, αφού όταν έβρισκε τα δύσκολα ή όταν τα σχέδιά του δεν πήγαιναν όπως τα ήθελε, τότε τα παρατούσε κι έφευγε (βλ. τη φυγή στο Παρίσι το 1963 ως Τριανταφυλλίδης, όταν έχασε τις εκλογές, καθώς και την παραίτησή του από την Προεδρία το 1985, όταν ο Ανδρέας δεν τον πρότεινε εκ νέου για Πρόεδρο λές και του το χρωστούσε!).

- Υπήρξε "σιγουρατζής", αφού το 1974 επέστρεψε από το Παρίσι, όπου συνομιλούσε με τον έκπτωτο μονάρχη που κατέστρεψε τη Δημοκρατία όταν άλλοι πολιτικοί έκαναν αντιστασιακό αγώνα ή ήταν κλεισμένοι στις φυλακές, μόνον όταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ προετοίμασε το έδαφος και "έφαγε" την πρωθυπουργία σε κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας από τον μακαρίτη και ευπατρίδη της πολιτικής Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

- Το γεγονός ότι το 1974 αναγκάστηκε να νομιμοποιήσει το παράνομο ΚΚΕ, δεν τον αναγάγει σε ... μέγα δημοκράτη, αφού ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να το κάνει για να μπορέσει η χώρα να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ. Πέρα από την αναγνώριση, ένα σκληρό αστυνομικό κράτος επιβλήθηκε παντού και ιδίως στην επαρχία για να προστατεύει το κομματικό κράτος της Νέας Δημοκρατίας.

- Ακόμη και το ότι μας "έβαλε" στην ΕΟΚ, δεν παραγράφει τον τρόπο και τα λάθη με τα οποία μας έβαλε, αφού δεν διαπραγματεύτηκε σχεδόν τίποτε. Αναγκάστηκε έτσι ο Ανδρέας Παπανδρέου να χτυπά αργότερα το χέρι του στο τραπέζι, στις Συνόδους Κορυφής, ώστε να απαιτεί και να πετύχει την θεσμοθέτηση των Μ.Ο.Π. και πόρους για την Ελλάδα.

- Υπήρξε ο "νεκροθάφτης" του Κυπριακού ζητήματος και φυσικά ο μέγας καταστροφέας του αστικού περιβάλλοντος στη χώρα μας , με το "ιδιοφυές" σύστημα της αντιπαροχής που θεσμοθέτησε επί των ημερών του και φτιάχτηκαν οι πόλεις-τέρατα!

- Τέλος, κατόρθωσε να κρατήσει στο σκοτάδι (με τη συνενοχή του Τύπου!) την "περίεργη" όσο και ύποπτη ανέλιξή του στην πρωθυπουργία, για την οποία ανέλιξη πολλά λέχθηκαν, και σε αυτό το σημείο δεν είχε τον ανδρισμό, την ειλικρίνεια, το θάρρος και την αξιοπρέπεια του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος μίλησε δημόσια για την προσωπική εξωσυζυγική του σχέση και υπέστη και τις συνέπειες από αυτή!