Εντυπώσεις από τη Μαδρίτη...

Είπα να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από το προχθεσινό ταξίδι στη Μαδρίτη, πριν παλιώσει (το ταξίδι, όχι η Μαδρίτη!).

Η πόλη είναι απλωμένη, με μεγάλες λεωφόρους, δενδρόφυτες, παλιά κτίρια, ανάκτορα, τεράστια πάρκα, όπως το El Retiro (βασιλικό παρελθόν γαρ...αλλά όχι σα το δικό μας, όπου οι βασιλείς ανακατεύονταν στην πολιτική και διόριζαν πρωθυπουργούς αντί να φτιάχνουν μνημεία: εκεί ο Juan Carlos, όταν, στις αρχές της δεκαετίας του '80, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος μέσα στο ισπανικό κοινοβούλιο, πήρε το μέρος της νόμιμης κυβέρνησης). Ταυτοχρόνως, έχει μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα υπό την έννοια ότι στα περίχωρα, όπου υπάρχουν εκτάσεις, κατασκευάζονται έργα, αλλά όχι σαν τα δικά μας τα τερατουργήματα, χωρίς αρχιτεκτονική σύλληψη και χωρίς καλλιτεχνική άποψη. Εκεί χαίρεσαι να τα βλέπεις. Πάρτε παράδειγμα τους 2 ουρανοξύστες στην Plaza Castilla, όπου στεγάζεται η Τράπεζα Caja Madrid και οι Ασφάλειες Realia. Επειδή από κάτω περνά το Metro, χτίστηκαν πλάγια και η θέα σου κόβει την ανάσα. Ποιά η σχέση αυτών των κτιρίων-σύγχρονων μνημείων με π.χ. το τερατούργημα που κατασκευάζεται στην παραλιακή λεωφόρο Θεσσαλονίκης, πίσω από το Βυζαντινό Μουσείο, και θα αποτελέσει το νέο Δημαρχιακό Μέγαρο της πόλης? Καμία απολύτως! Εκεί ανεγείρεται ακόμη ένα τσιμεντένιο κουτί, τετράγωνο, το κοιτάς και αναρωτιέσαι αν το σχεδίασε αρχιτέκτονας ή αλμπάνης!

Η νεολαία είναι συνεχώς έξω, η μπύρα κοστίζει 1 ή 2 ευρώ μόνο το ποτήρι (και όχι 6 όπως εδώ!) και, χάρη στην πολιτική Zapatero, νιώθει ελεύθερη να εκφραστεί. Μέσα στο κέντρο της πόλης, υπάρχει η Chueca, μία gay γειτονιά που την επισκέπτονται και str άτομα για αγορές κλπ. Υπάρχει ελεύθερο ασύρματο δίκτυο internet σε όλη την περιοχή. Θεωρείται, λοιπόν, πολύ φυσιολογικό να δίνει προεκλογικά ο πρωθυπουργός συνέντευξη στο Zero, το gay περιοδικό, λες και δίνει συνέντευξη στην El Pais (όχι σαν κάτι άλλους, όνομα και μη χωριό, που το κρύβουν!).

Παρότι σε 3 ημέρες διεξάγονταν εθνικές εκλογές με κρίσιμο το διακύβευμά τους (δεδομένου ότι ο Zapatero από το 2004 προχώρησε σε πολλές τομές κυρίως στον τομέα των ατομικών δικαιωμάτων), ωστόσο δε συνάντησα πουθενά αφίσα βουλευτή ή κόμματος, ούτε φυλλάδια στο δρόμο! Το μόνο που υπήρχε ήταν καλαίσθητα πάνινα πανό στις κεντρικές μόνο λεωφόρους. Για να βρούμε σημαίες του PSOE και να τις κρατήσουμε ως σουβενίρ αναγκαστήκαμε να στείλουμε την Amaia (φίλη δασκάλα) στην έδρα του κόμματος, στην οδό Ferraz 70, προκειμένου να μας βρει μία. Τίποτε δεν έδειχνε φανατισμό. Ως γνήσιοι Ελληνες, ωστόσο, δηλώναμε παντού στους ισπανούς φίλους μας ότι πρέπει να είναι περήφανοι που έχουν τέτοιον πρωθυπουργό και πρέπει να τον υπερψηφίσουν! Η πολιτική ζύμωση που κάναμε ... πέτυχε! Και ένα περιστατικό που δείχνει πόσο ωραίες είναι οι πολυεθνικές παρέες, μακρυά από εθνικές ή άλλες τοπικιστικές εντάσεις: η παρέα από ισπανούς, ιταλούς και έλληνες βρισκόμαστε σε ταβέρνα στο Lavapies, στο κέντρο της Μαδρίτης, μία περιοχή κάτι σαν τα δικά μας Εξάρχεια. Κουζίνα από την περιοχή Asturias: ψητό μοσχαρίσιο κρέας. Aπαραίτητες και οι πράσινες πιπερίτσες, οι pimientos de padron. Λόγω της πολύχρονης φιλίας, οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε την γλώσσα των άλλων. Ωσπου η Amaia, η ισπανίδα δασκάλα, "πετάει" το αμίμητο: "Gamise ta, questo τζατζίκι artesano μου αρέσει muy"! Και σκάμε όλοι στα γέλια γιατί μέσα σε μία φράση από ελληνικά, ιταλικά και ισπανικά έδωσε το πνεύμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών.



Το κλίμα το χάλασε η δολοφονία του στελέχους των σοσιαλιστών από την ΕΤΑ. Προς στιγμήν, φοβηθήκαμε ότι αυτό θα έδινε όπλα στην προπαγάνδα του δεξιού Rajoy ότι το PSOE "διαπραγματεύεται" με τους τρομοκράτες (παντού ίδιοι οι δεξιοί: θυμάστε τη ΝΔ για το "πράσινο που καίει το πράσινο"?). Ευτυχώς, οι δημοκρατικοί πολίτες αντελήφθησαν γρήγορα ότι η αποχή θα έδινε πόντους στην τρομολαγνεία και την οπισθοδρόμηση και έσπευσαν μαζικά στις κάλπες, με το γνωστό θετικό αποτέλεσμα.

Να πω και λίγα λόγια για το Μετρό, το γνωστό ως "Red". Αν και παλιό, καμία σχέση με το Μετρό που παρέδωσαν οι κυβερνήσεις του Πασόκ στην Αθήνα, ωστόσο έχει πολλές γραμμές που ο συνδυασμός τους σε διευκολύνει να πας παντού.

Τέλος, η απόλυτη ξεφτίλα των συμπατριωτών μας: στο cafe' του αεροδρομίου Malpensa, στο Μιλάνο, κατά την επιστροφή μας με την Alitalia, οι μόνοι που ακούγονταν ήταν οι Ελληνες που είχαν εκδράμει για weekend στην Ιταλία. Και δεν φτάνει που παντού άκουγες "Κούλα, απο δώ, από δώ!", είχες να αντιμετωπίσεις και την γνωστή αναισθησία των συμπατριωτών μας που, ενώ είχαν φάει και είχαν πιεί, δεν είχαν το φιλότιμο να σηκωθούν από το τραπέζι ώστε να το αφήσουν ελεύθερο για να γευματίσουν και οι επόμενοι. Κανείς δεν τους εξήγησε ότι το cafe' δεν είναι αίθουσα αναμονής για να περνάνε εκεί 3 ώρες μέχρι την αναγγελία της πτήσης τους? Τόση βλαχιά πια?