Οντως Τεχεράνη...

Το Σύνταγμά μας αναγνωρίζει ως επικρατούσα θρησκεία αυτήν της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας (άρθρo 3). Από την άλλη, στο άρθρο 5 αναγνωρίζεται η απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας όλων όσων βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, γλώσσας, ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και πολιτικών πεποιθήσεων.

Ολα αυτά προφανώς ουδεμία σχέση έχουν με τη ... χομεϊνική κατάσταση που ζήσαμε την τελευταία εβδομάδα με το 4ήμερο πένθος! Εξ αρχής υποστήριξα ότι βεβαίως και πρέπει να συμπάσχουμε για το κακό που βρήκε τον Αρχιεπίσκοπο, είναι όμως υποκρισία να "ξεχνάμε" ότι ο άνθρωπος αυτός δίχασε τον κόσμο και ανακάτεψε κατά απαράδεκτο τρόπο την εκκλησία στα κοσμικά και πολιτικά πράγματα. Γι'αυτό και συνιστώ να διαβάστε το άρθρο του πολύ καλού Γ. Παπαχρήστου, στα "Νέα" σήμερα. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

"Διότι δεν μπορεί να κηρύσσεται τετραήμερο εθνικό πένθος, να κατεβάζει ρολά το Δημόσιο, να κλείνουν τα σχολεία, να σταματάει η κυκλοφορία στην Αθήνα για μισή μέρα, επειδή ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Και τι δημοκρατία είναι αυτή, που αύριο, αν πεθάνει, λέμε τώρα, που μακάρι ο άνθρωπος που δεν τον ξέρω να ζήσει εκατόν πενήντα χρόνια, ο μουφτής της Ξάνθης, ούτε που θα το πάρουμε χαμπάρι; Κι εκείνος την ίδια δουλειά με τον Χριστόδουλο κάνει: αντιπρόσωπος του Θεού, του δικού του Θεού, επί της γης είναι. Κι εκείνος έχει ανησυχίες για τα εθνικά θέματα, κι εκείνος σκέφτεται τους πιστούς της Εκκλησίας του που ζουν στα όρια της φτώχειας, κι εκείνος το έχει ρίξει στις προσευχές για τη σωτηρία της ψυχής τους. Συμπέρασμα: όπως πάντα, μια ζωή στην υπερβολή είμαστε ... Ο Χριστόδουλος την είχε δει κάπως. Την είχε δει ηγέτης της Δεξιάς, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης -επί ΠΑΣΟΚ-, αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων, πτέραρχος, ναύαρχος, υπουργός Εξωτερικών, διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, υπουργός Πρόνοιας, οτιδήποτε άλλο δηλαδή εκτός από αυτό για το οποίο είχε εκλεγεί πριν από δέκα χρόνια. Ήτοι Αρχιεπίσκοπος της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάθε φορά μάς έδινε να καταλάβουμε ότι δεν του αρκεί ο τίτλος του, ότι ήθελε να κάνει κάτι άλλο στη ζωή αυτή, αλλά εκ παραδρομής ή γιατί η τύχη φάνηκε σκληρή μαζί του, του έλαχε να κάνει τον Αρχιεπίσκοπο!".