Στο σημερινό τεύχος της Athens Voice (25-1-08), o Πάσχος Μανδραβέλης, ένας αρθρογράφος που μόνο "φιλοπαπανδρεϊκός" δε μπορεί να χαρακτηρισθεί, επισημαίνει με τρόπο δηκτικό κάποια πράγματα που επί μήνες φωνάζουμε όλοι όσοι στηρίξαμε τον Γιώργο. ΔΕΝ αντιλέγουμε δηλ. ότι κάποιες επιλογές του Προέδρου "δεν του βγήκαν" ή δεν "λειτούργησαν", αλλά αυτό είναι συνηθισμένο στην πολιτική. Εκείνο που ΔΕΝ είναι συνηθισμένο (και μας βάζει σε υποψίες για "στημένο" παιχνίδι) είναι η διαπίστωση ότι, ενώ οι αστοχίες του Γιώργου "μεγεθύνονται" με σκοπό τη φθορά του, οι ΙΔΙΕΣ (ή και μεγαλύτερες) αστοχίες του Καραμανλή, του Βενιζέλου κλπ "αποσιωπώνται" με σκοπό το προμοτάρισμά τους!
Π.χ.: εγκαλείται ο Γιώργος για άστοχη επιλογή συνεργατών, όταν ο Καραμανλής χρησιμοποιεί τους ίδοιυς και τους ίδιους αποτυχημένους (βλ. δις υπουργοποίηση Τσιτουρίδη). Λοιδωρείται ο Γιώργος για το αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου (όταν η κυβέρνηση μοίρασε εκατομμύρια ευρώ εξαγοράζοντας συνειδήσεις) και λιβανίζεται ο Βενιζέλος που ... έχασε από τον χαμένο!
Συμπέρασμα: τον Καραμανλή, καίτοι έχασε επανειλλημένα τις εκλογές μέχρι να τις κερδίσει το 2004, τον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ το κόμμα του. Στον Γιώργο έβαλαν τρικλοποδιά εξ αρχής, το κόλλησαν τη ρετσινιά. Παραθέτω όλη τη ενδιαφέρουσα ανάλυση. Δίνει σαφέστατες απαντήσεις στα "ψευδοερωτήματα" των "ανησυχούντων" φίλων του κ. Βενιζέλου:
"ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ: Σε ένα από τα θαυμάσια σκίτσα του, ο Aνδρέας Πετρουλάκης εμφανίζει ένα στέλεχος του ΠAΣOK να ανακοινώνει στον κ. Γιώργο Παπανδρέου ότι «εκτός από τα σκάνδαλα στο Yπουργείο Πολιτισμού, βγήκαν και σκάνδαλα στο ΣΔOE». «Πω-πω», αναφωνεί ο αρχηγός του ΠAΣOK, κοιτάζοντας τα χαρτιά των δημοσκοπήσεων. «Θα πέσουμε κι άλλο!» («Kαθημερινή» 16/1/2008). Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, δηλαδή μετά από δύο μέρες, η δημοσκόπηση της “Public Issue” δικαίωσε το σκίτσο. Mεσούντος του σκανδάλου Zαχόπουλου, ο κ. Kαραμανλής έχασε (την περίοδο Δεκέμβριος 2007 - Iανουάριος 2008) μία μονάδα στη μέτρηση για την καταλληλότητα ως πρωθυπουργός και ο κ. Παπανδρέου δύο! Σε δημοφιλία ο πρωθυπουργός που διόρισε τον κ. Zαχόπουλο έχασε δύο μονάδες, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κατήγγειλε το διορισμό, έχασε οκτώ! («Kαθημερινή 19/1/2008).
Tο παράδοξο αυτό πρέπει να έχει κάποια εξήγηση, κι αυτή δεν είναι η αποκαλούμενη «κρίση του δικομματισμού», με την έννοια ότι ο όρος «κρίση του δικομματισμού» περιγράφει το φαινόμενο, δεν το εξηγεί. H κρίση του δικομματισμού είναι υπαρκτή, επειδή ο ελληνικός δικομματισμός υπήρξε κρατικοδίαιτος. Tα μεγάλα κόμματα, παρά το γεγονός ότι είναι συνασπισμοί στελεχών με ετερόκλητες απόψεις, παραμένουν ενιαία διότι υπάρχει η πελατειακή διαχείριση του κράτους, ή η ελπίδα γι’ αυτή. Tώρα που η κρατική παρέμβαση για ποικίλους λόγους γίνεται όλο και πιο αναποτελεσματική, τα δύο μεγάλα κόμματα τιμωρούνται από τους ψηφοφόρους τους. Aυτό όμως δεν εξηγεί γιατί 91% των ψηφοφόρων είναι δυσαρεστημένοι από το ΠAΣOK και μόνο 79% από τη NΔ. Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι πράξεις ή παραλείψεις της κυβέρνησης έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή μας, ενώ τα ελλείμματα του ΠAΣOK εμμέσως μόνο μας αφορούν.
Tο ερώτημα λοιπόν είναι γιατί η κρίση του δικομματισμού πλήττει περισσότερο το ΠAΣOK και λιγότερο τη NΔ; Mία εξήγηση που προτάθηκε είναι το ηγετικό έλλειμμα του κ. Παπανδρέου. Aυτό μπορεί να είναι υπαρκτό, αλλά πώς τεκμηριώνεται; Yπάρχει μια ξεχασμένη ιστορία που πρέπει να προσέξουμε: όταν ο κ. Kαραμανλής έγινε αρχηγός της Nέας Δημοκρατίας έδιωξε από το κόμμα πέντε κορυφαία στελέχη, μεταξύ των οποίων και τον αντίπαλό του για την ηγεσία κ. Γιώργο Σουφλιά. Aυτό ερμηνεύτηκε ως ηγετικό προσόν. O αποκλεισμός στελεχών του κ. Bενιζέλου από τα ήσσονος σημασίας όργανα για τη διοργάνωση του συνεδρίου ερμηνεύτηκε ως «βαθιά αντιδημοκρατική συμπεριφορά». Mην παρεξηγηθούμε: και τα δύο, αντιδημοκρατικά μέτρα ήταν. Aπλώς η αντιδημοκρατικότητα για τον κ. Kαραμανλή λογίστηκε στα θετικά, ενώ για τον κ. Παπανδρέου στα αρνητικά.
Mπορεί ίσως το ηγετικό έλλειμμα να τεκμηριωθεί με το λόγο του κ. Παπανδρέου, που δεν είναι σαφής, ή με τις επιλογές προσώπων, που δεν ήταν πάντα οι καλύτερες. Aλλά, πάλι, και ο λόγος του κ. Kαραμανλή, παρά τους θεατρινισμούς των χειρονομιών, δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο. Παραμένει ένα συμπίλημα ηθικολογίας και ανερμάτιστης υποσχεσιολογίας. Όσο για τα πρόσωπα, εντάξει! Yπήρξε ατυχής η επιλογή της κ. Φώφης Γεννηματά για το ψηφοδέλτιο επικρατείας, αλλά η επιλογή του κ. Έβερτ για την ίδια θέση ήταν καλύτερη; Γιατί ξεχάσαμε τον δεύτερο και μας ενοχλεί πάντα η πρώτη; Έτσι κι αλλιώς, ο μεν κ. Παπανδρέου επιχείρησε ανανέωση του πολιτικού δυναμικού έχοντας σε κάποιες περιπτώσεις επιτυχή και σε άλλες ανεπιτυχή αποτελέσματα, ο κ. Kαραμανλής έπαιξε στα σίγουρα παρά το παλλαϊκό αίτημα της ανανέωσης.
H αλήθεια είναι ότι ο κ. Παπανδρέου είναι πλήρως απαξιωμένος στα μάτια της κοινής γνώμης. Δεν απαξιώθηκε από τους αντιπάλους του, αλλά από τους συντρόφους του και τα φίλια του ΠAΣOK Mέσα. Όταν υψώνει τους τόνους, κατηγορείται για λαϊκισμό. Όταν τους χαμηλώνει, για απουσία αντιπολίτευσης. Όσο δεν κατέθετε πρόγραμμα διακυβέρνησης, «το ΠAΣOK δεν είχε θέσεις». Όταν το κατέθεσε, πήγε αδιάβαστο («τα κείμενα δεν κερδίζουν εκλογές» είπε ο κ. Bενιζέλος). Όταν κάνει σημαία το σκάνδαλο των ομολόγων, κάνει μονοθεματική αντιπολίτευση. Σήμερα, που επιμένει σε θεσμικά μέτρα κατά της διαφθοράς, κατηγορείται ότι δεν αρπάζει την ευκαιρία να αντεπιτεθεί. Aν πήγαινε την περασμένη Παρασκευή στη Bουλή, θα νομιμοποιούσε το παιχνίδι του πρωθυπουργού, που απαντούσε στον κ. Aλαβάνο για την υπόθεση Zαχόπουλου. Δεν πήγε, οπότε «απουσίασε από τη μάχη».
Aυτό δεν έχει να κάνει με μια περίτεχνη συνωμοσία των MME και των δελφίνων του ΠAΣOK, παρά το γεγονός ότι πολλοί υποδαυλίζουν την κατάσταση περιμένοντας να καρπωθούν οφέλη από αυτή. Περισσότερο έχει να κάνει με τη νάρκη της «δεξιάς παρένθεσης», την οποία πάτησε. Tο ΠAΣOK μπορεί να συγχώρεσε τον κ. Παπανδρέου που δεν κέρδισε τις εκλογές του 2004, αλλά δεν μπορεί να τον συγχωρήσει που δεν έριξε τη NΔ το 2005. Aς μην ξεχνάμε ότι από τότε ξεκίνησαν οι ψίθυροι ότι η NΔ πέφτει και δεν απαιτείται παρά ένα μικρό σπρωξιματάκι «ίνα πληρωθούν οι γραφές». Tο γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις στο μέσον της πρώτης τετραετίας δεν επιβεβαίωναν την προφητεία οδήγησε στην αμφισβήτησή του και τελικά στην απαξίωσή του. Aφού θεωρήθηκε ανίκανος να γκρεμίσει μια –κατά τα ειωθότα– ετοιμόρροπη κυβέρνηση, θεωρείται λειψός για όλα. H πρώτη απαξίωση λειτουργεί σαν χιονοστιβάδα. Διογκώνεται με κάθε γύρισμα –με κάθε πράξη– για να συμπαρασύρει τελικά τα πάντα, ακόμη και το κόμμα του.
Mε άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου, μαζί με τις υπαρκτές υποκειμενικές αδυναμίες του, φορτώθηκε και τις αντικειμενικές αδυναμίες ενός συστήματος που, καλώς ή κακώς, λειτουργεί με οκταετή κύκλο. Aυτό το γλίτωσε ο κ. Kαραμανλής. Aς μην ξεχνάμε ότι η NΔ, υπό την ηγεσία του νυν πρωθυπουργού, οδηγήθηκε το 2000 στην τρίτη κατά σειρά ήττα, πράγμα πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Kι όμως: ουδείς αμφισβήτησε τον κ. Kαραμανλή, όχι μόνο γιατί η διαφορά με το ΠAΣOK ήταν μικρή, αλλά και γιατί οι προσδοκίες για τη νίκη δεν ήταν τόσο υψηλές. Aκόμη και στη NΔ είχε εμπεδωθεί η άποψη ότι το ΠAΣOK κάποιον άσο θα βγάλει την τελευταία στιγμή για να συνεχίσει να κυβερνά, και η NΔ θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.
H αχίλλειος πτέρνα του ΠAΣOK είναι η πραγματική ή φανταστική πολιτική ικανότητά του. Όλοι συγχωρούν τα πάντα στη NΔ –«τόσο μπορεί, τόσο κάνει»– και περιμένουν τα πάντα από το ΠAΣOK. Aκόμη και να κυβερνήσει η NΔ: «Aν υπήρχε μια πιο ικανή και προπαντός υπεύθυνη αντιπολίτευση» έγραψε ο κ. Nίκος Nικολάου «που θα άρθρωνε έναν εποικοδομητικό λόγο με προτάσεις, τότε και η κυβέρνηση της Nέας Δημοκρατίας θα αναγκαζόταν να δουλέψει πιο σκληρά, να παράξει περισσότερο και καλύτερο έργο. H απουσία σοβαρού αντιπάλου, δηλαδή, βύθισε την κυβέρνηση σε απραξία σε πολλούς τομείς...» («Kαθημερινή», 22/9/2007) Aυτό δεν είναι ευφυολόγημα, είναι εμπεδωμένη πεποίθηση, κυρίως μέσα στο ΠAΣOK. Aς μην ξεχνάμε ότι από την επομένη της ήττας του το ΠAΣOK δεν αντιπολιτευόταν, απλώς προετοιμαζόταν για να κυβερνήσει. Tα στελέχη του δεν ήταν βουλευτές αντιπολίτευσης, φέρονταν σαν υπουργοί εν αναμονή. Oι θεωρητικές συζητήσεις δεν αγγίζουν την πολιτική της NΔ, μονίμως κι αποκλειστικώς ασχολούνται με τη φυσιογνωμία του ΠAΣOK. Eξού και όλη η φιλολογία για τις θέσεις που πρέπει να έχει το ΠAΣOK, αλλά ουδείς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το γεγονός ότι η NΔ εκλέχτηκε το 2007 μην έχοντας καν ένα τυπωμένο πρόσχημα προγράμματος. Tο ΠAΣOK έπρεπε να είναι όλα μαζί: και να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση και να κυβερνά διά της (αξιόπιστης - εποικοδομητικής) αντιπολίτευσης. Aν έκανε περισσότερο το πρώτο, κατηγορείτο για λαϊκισμό, αν έκανε περισσότερο το δεύτερο, «απουσίαζε από τη μάχη».
Aν, σ’ αυτή την πολιτική υπεροψία συνολικά του χώρου, προστεθεί κι ένας υπερβολικός εγωκεντρισμός των στελεχών (εκατό πρώην υπουργούς και δέκα πρωθυπουργίσιμους έχει το ΠAΣOK), τότε το αποτέλεσμα είναι χαοτικό. Aρκούν και χοντροκομμένες σπιουνιές από τους αντιπάλους, για να δημιουργούνται διαρκώς νέοι κύκλοι εσωστρέφειας.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν θέλουν επ’ ουδενί να αθωώσουν τις ατυχείς πολιτικές μεταστροφές του κ. Γ. Παπανδρέου και τις δυστυχείς επιλογές κάποιων προσώπων. Aπλώς –με δεδομένο ότι και ο κ. Kαραμανλής δεν έκανε τις πλέον επιτυχημένες επιλογές προσώπων, ενώ ο πολιτικός του λόγος μόνο από ιδεολογική καθαρότητα και πολιτικό βάθος δεν διακρίνεται– επιχειρεί να εξηγήσει γιατί ο δικομματισμός δεν καταστρέφεται με λογικό τρόπο, να χάνουν, δηλαδή, τα δύο κόμματα αναλογικά".
(το σκίτσο του Α. Πετρουλάκη από την "Καθημερινή").
Π.χ.: εγκαλείται ο Γιώργος για άστοχη επιλογή συνεργατών, όταν ο Καραμανλής χρησιμοποιεί τους ίδοιυς και τους ίδιους αποτυχημένους (βλ. δις υπουργοποίηση Τσιτουρίδη). Λοιδωρείται ο Γιώργος για το αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου (όταν η κυβέρνηση μοίρασε εκατομμύρια ευρώ εξαγοράζοντας συνειδήσεις) και λιβανίζεται ο Βενιζέλος που ... έχασε από τον χαμένο!
Συμπέρασμα: τον Καραμανλή, καίτοι έχασε επανειλλημένα τις εκλογές μέχρι να τις κερδίσει το 2004, τον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ το κόμμα του. Στον Γιώργο έβαλαν τρικλοποδιά εξ αρχής, το κόλλησαν τη ρετσινιά. Παραθέτω όλη τη ενδιαφέρουσα ανάλυση. Δίνει σαφέστατες απαντήσεις στα "ψευδοερωτήματα" των "ανησυχούντων" φίλων του κ. Βενιζέλου:
"ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ: Σε ένα από τα θαυμάσια σκίτσα του, ο Aνδρέας Πετρουλάκης εμφανίζει ένα στέλεχος του ΠAΣOK να ανακοινώνει στον κ. Γιώργο Παπανδρέου ότι «εκτός από τα σκάνδαλα στο Yπουργείο Πολιτισμού, βγήκαν και σκάνδαλα στο ΣΔOE». «Πω-πω», αναφωνεί ο αρχηγός του ΠAΣOK, κοιτάζοντας τα χαρτιά των δημοσκοπήσεων. «Θα πέσουμε κι άλλο!» («Kαθημερινή» 16/1/2008). Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, δηλαδή μετά από δύο μέρες, η δημοσκόπηση της “Public Issue” δικαίωσε το σκίτσο. Mεσούντος του σκανδάλου Zαχόπουλου, ο κ. Kαραμανλής έχασε (την περίοδο Δεκέμβριος 2007 - Iανουάριος 2008) μία μονάδα στη μέτρηση για την καταλληλότητα ως πρωθυπουργός και ο κ. Παπανδρέου δύο! Σε δημοφιλία ο πρωθυπουργός που διόρισε τον κ. Zαχόπουλο έχασε δύο μονάδες, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κατήγγειλε το διορισμό, έχασε οκτώ! («Kαθημερινή 19/1/2008).
Tο παράδοξο αυτό πρέπει να έχει κάποια εξήγηση, κι αυτή δεν είναι η αποκαλούμενη «κρίση του δικομματισμού», με την έννοια ότι ο όρος «κρίση του δικομματισμού» περιγράφει το φαινόμενο, δεν το εξηγεί. H κρίση του δικομματισμού είναι υπαρκτή, επειδή ο ελληνικός δικομματισμός υπήρξε κρατικοδίαιτος. Tα μεγάλα κόμματα, παρά το γεγονός ότι είναι συνασπισμοί στελεχών με ετερόκλητες απόψεις, παραμένουν ενιαία διότι υπάρχει η πελατειακή διαχείριση του κράτους, ή η ελπίδα γι’ αυτή. Tώρα που η κρατική παρέμβαση για ποικίλους λόγους γίνεται όλο και πιο αναποτελεσματική, τα δύο μεγάλα κόμματα τιμωρούνται από τους ψηφοφόρους τους. Aυτό όμως δεν εξηγεί γιατί 91% των ψηφοφόρων είναι δυσαρεστημένοι από το ΠAΣOK και μόνο 79% από τη NΔ. Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι πράξεις ή παραλείψεις της κυβέρνησης έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή μας, ενώ τα ελλείμματα του ΠAΣOK εμμέσως μόνο μας αφορούν.
Tο ερώτημα λοιπόν είναι γιατί η κρίση του δικομματισμού πλήττει περισσότερο το ΠAΣOK και λιγότερο τη NΔ; Mία εξήγηση που προτάθηκε είναι το ηγετικό έλλειμμα του κ. Παπανδρέου. Aυτό μπορεί να είναι υπαρκτό, αλλά πώς τεκμηριώνεται; Yπάρχει μια ξεχασμένη ιστορία που πρέπει να προσέξουμε: όταν ο κ. Kαραμανλής έγινε αρχηγός της Nέας Δημοκρατίας έδιωξε από το κόμμα πέντε κορυφαία στελέχη, μεταξύ των οποίων και τον αντίπαλό του για την ηγεσία κ. Γιώργο Σουφλιά. Aυτό ερμηνεύτηκε ως ηγετικό προσόν. O αποκλεισμός στελεχών του κ. Bενιζέλου από τα ήσσονος σημασίας όργανα για τη διοργάνωση του συνεδρίου ερμηνεύτηκε ως «βαθιά αντιδημοκρατική συμπεριφορά». Mην παρεξηγηθούμε: και τα δύο, αντιδημοκρατικά μέτρα ήταν. Aπλώς η αντιδημοκρατικότητα για τον κ. Kαραμανλή λογίστηκε στα θετικά, ενώ για τον κ. Παπανδρέου στα αρνητικά.
Mπορεί ίσως το ηγετικό έλλειμμα να τεκμηριωθεί με το λόγο του κ. Παπανδρέου, που δεν είναι σαφής, ή με τις επιλογές προσώπων, που δεν ήταν πάντα οι καλύτερες. Aλλά, πάλι, και ο λόγος του κ. Kαραμανλή, παρά τους θεατρινισμούς των χειρονομιών, δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο. Παραμένει ένα συμπίλημα ηθικολογίας και ανερμάτιστης υποσχεσιολογίας. Όσο για τα πρόσωπα, εντάξει! Yπήρξε ατυχής η επιλογή της κ. Φώφης Γεννηματά για το ψηφοδέλτιο επικρατείας, αλλά η επιλογή του κ. Έβερτ για την ίδια θέση ήταν καλύτερη; Γιατί ξεχάσαμε τον δεύτερο και μας ενοχλεί πάντα η πρώτη; Έτσι κι αλλιώς, ο μεν κ. Παπανδρέου επιχείρησε ανανέωση του πολιτικού δυναμικού έχοντας σε κάποιες περιπτώσεις επιτυχή και σε άλλες ανεπιτυχή αποτελέσματα, ο κ. Kαραμανλής έπαιξε στα σίγουρα παρά το παλλαϊκό αίτημα της ανανέωσης.
H αλήθεια είναι ότι ο κ. Παπανδρέου είναι πλήρως απαξιωμένος στα μάτια της κοινής γνώμης. Δεν απαξιώθηκε από τους αντιπάλους του, αλλά από τους συντρόφους του και τα φίλια του ΠAΣOK Mέσα. Όταν υψώνει τους τόνους, κατηγορείται για λαϊκισμό. Όταν τους χαμηλώνει, για απουσία αντιπολίτευσης. Όσο δεν κατέθετε πρόγραμμα διακυβέρνησης, «το ΠAΣOK δεν είχε θέσεις». Όταν το κατέθεσε, πήγε αδιάβαστο («τα κείμενα δεν κερδίζουν εκλογές» είπε ο κ. Bενιζέλος). Όταν κάνει σημαία το σκάνδαλο των ομολόγων, κάνει μονοθεματική αντιπολίτευση. Σήμερα, που επιμένει σε θεσμικά μέτρα κατά της διαφθοράς, κατηγορείται ότι δεν αρπάζει την ευκαιρία να αντεπιτεθεί. Aν πήγαινε την περασμένη Παρασκευή στη Bουλή, θα νομιμοποιούσε το παιχνίδι του πρωθυπουργού, που απαντούσε στον κ. Aλαβάνο για την υπόθεση Zαχόπουλου. Δεν πήγε, οπότε «απουσίασε από τη μάχη».
Aυτό δεν έχει να κάνει με μια περίτεχνη συνωμοσία των MME και των δελφίνων του ΠAΣOK, παρά το γεγονός ότι πολλοί υποδαυλίζουν την κατάσταση περιμένοντας να καρπωθούν οφέλη από αυτή. Περισσότερο έχει να κάνει με τη νάρκη της «δεξιάς παρένθεσης», την οποία πάτησε. Tο ΠAΣOK μπορεί να συγχώρεσε τον κ. Παπανδρέου που δεν κέρδισε τις εκλογές του 2004, αλλά δεν μπορεί να τον συγχωρήσει που δεν έριξε τη NΔ το 2005. Aς μην ξεχνάμε ότι από τότε ξεκίνησαν οι ψίθυροι ότι η NΔ πέφτει και δεν απαιτείται παρά ένα μικρό σπρωξιματάκι «ίνα πληρωθούν οι γραφές». Tο γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις στο μέσον της πρώτης τετραετίας δεν επιβεβαίωναν την προφητεία οδήγησε στην αμφισβήτησή του και τελικά στην απαξίωσή του. Aφού θεωρήθηκε ανίκανος να γκρεμίσει μια –κατά τα ειωθότα– ετοιμόρροπη κυβέρνηση, θεωρείται λειψός για όλα. H πρώτη απαξίωση λειτουργεί σαν χιονοστιβάδα. Διογκώνεται με κάθε γύρισμα –με κάθε πράξη– για να συμπαρασύρει τελικά τα πάντα, ακόμη και το κόμμα του.
Mε άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου, μαζί με τις υπαρκτές υποκειμενικές αδυναμίες του, φορτώθηκε και τις αντικειμενικές αδυναμίες ενός συστήματος που, καλώς ή κακώς, λειτουργεί με οκταετή κύκλο. Aυτό το γλίτωσε ο κ. Kαραμανλής. Aς μην ξεχνάμε ότι η NΔ, υπό την ηγεσία του νυν πρωθυπουργού, οδηγήθηκε το 2000 στην τρίτη κατά σειρά ήττα, πράγμα πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Kι όμως: ουδείς αμφισβήτησε τον κ. Kαραμανλή, όχι μόνο γιατί η διαφορά με το ΠAΣOK ήταν μικρή, αλλά και γιατί οι προσδοκίες για τη νίκη δεν ήταν τόσο υψηλές. Aκόμη και στη NΔ είχε εμπεδωθεί η άποψη ότι το ΠAΣOK κάποιον άσο θα βγάλει την τελευταία στιγμή για να συνεχίσει να κυβερνά, και η NΔ θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.
H αχίλλειος πτέρνα του ΠAΣOK είναι η πραγματική ή φανταστική πολιτική ικανότητά του. Όλοι συγχωρούν τα πάντα στη NΔ –«τόσο μπορεί, τόσο κάνει»– και περιμένουν τα πάντα από το ΠAΣOK. Aκόμη και να κυβερνήσει η NΔ: «Aν υπήρχε μια πιο ικανή και προπαντός υπεύθυνη αντιπολίτευση» έγραψε ο κ. Nίκος Nικολάου «που θα άρθρωνε έναν εποικοδομητικό λόγο με προτάσεις, τότε και η κυβέρνηση της Nέας Δημοκρατίας θα αναγκαζόταν να δουλέψει πιο σκληρά, να παράξει περισσότερο και καλύτερο έργο. H απουσία σοβαρού αντιπάλου, δηλαδή, βύθισε την κυβέρνηση σε απραξία σε πολλούς τομείς...» («Kαθημερινή», 22/9/2007) Aυτό δεν είναι ευφυολόγημα, είναι εμπεδωμένη πεποίθηση, κυρίως μέσα στο ΠAΣOK. Aς μην ξεχνάμε ότι από την επομένη της ήττας του το ΠAΣOK δεν αντιπολιτευόταν, απλώς προετοιμαζόταν για να κυβερνήσει. Tα στελέχη του δεν ήταν βουλευτές αντιπολίτευσης, φέρονταν σαν υπουργοί εν αναμονή. Oι θεωρητικές συζητήσεις δεν αγγίζουν την πολιτική της NΔ, μονίμως κι αποκλειστικώς ασχολούνται με τη φυσιογνωμία του ΠAΣOK. Eξού και όλη η φιλολογία για τις θέσεις που πρέπει να έχει το ΠAΣOK, αλλά ουδείς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το γεγονός ότι η NΔ εκλέχτηκε το 2007 μην έχοντας καν ένα τυπωμένο πρόσχημα προγράμματος. Tο ΠAΣOK έπρεπε να είναι όλα μαζί: και να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση και να κυβερνά διά της (αξιόπιστης - εποικοδομητικής) αντιπολίτευσης. Aν έκανε περισσότερο το πρώτο, κατηγορείτο για λαϊκισμό, αν έκανε περισσότερο το δεύτερο, «απουσίαζε από τη μάχη».
Aν, σ’ αυτή την πολιτική υπεροψία συνολικά του χώρου, προστεθεί κι ένας υπερβολικός εγωκεντρισμός των στελεχών (εκατό πρώην υπουργούς και δέκα πρωθυπουργίσιμους έχει το ΠAΣOK), τότε το αποτέλεσμα είναι χαοτικό. Aρκούν και χοντροκομμένες σπιουνιές από τους αντιπάλους, για να δημιουργούνται διαρκώς νέοι κύκλοι εσωστρέφειας.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν θέλουν επ’ ουδενί να αθωώσουν τις ατυχείς πολιτικές μεταστροφές του κ. Γ. Παπανδρέου και τις δυστυχείς επιλογές κάποιων προσώπων. Aπλώς –με δεδομένο ότι και ο κ. Kαραμανλής δεν έκανε τις πλέον επιτυχημένες επιλογές προσώπων, ενώ ο πολιτικός του λόγος μόνο από ιδεολογική καθαρότητα και πολιτικό βάθος δεν διακρίνεται– επιχειρεί να εξηγήσει γιατί ο δικομματισμός δεν καταστρέφεται με λογικό τρόπο, να χάνουν, δηλαδή, τα δύο κόμματα αναλογικά".
(το σκίτσο του Α. Πετρουλάκη από την "Καθημερινή").
12 σχόλια:
Τούμπες, τούμπες...
Δεν έχει άδικο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Νομίζω ότι αυτό το άρθρο κατά κάποιο τρόπο είναι προφητικό, δείχνει τον τρόπο που τα ΜΜΕ θα αντιμετωπίσουν το ΠΑΣΟΚ και τον Παπανδρέου τους επόμενους μήνες.
Δεν έχετε καταλάβει (στον εξαιρετικό Π. Μανδραβέλλη απευθύνομαι) ότι άλλο το στυλ του Καραμανλή, άλλο του Παπανδρέου: ο Γιωργάκης παρουσίασε από την αρχή το στυλ του εναλλακτικού ηγέτη που ενσωματώνει τις διαφορετικές απόψεις, συνθέτει, δεν χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι. Πώς να δεχτεί ο κόσμος την εικόνα του "χατζάρα"; Όταν επί χρόνια το παίζεις "Σκανδιναβός", γελοιοποιείσαι και σε κοροϊδεύουν όταν γίνεσαι "βλάχος" (όπως ο Καραμανλής)...
Απλά πράγματα, μην τα ρίχνουμε όλα στους δημοσιογράφους που δήθεν αποδομούν την εικόνα του: ή είσαι εναλλακτικός ηγέτης (και όπως φαίνεται δεν θέλει τέτοιο ο κόσμος, διαφωνώ με τον κόσμο αλλά τί να κάνουμε...) ή μη γίνεσαι "καραγκιόζης" Γιωργάκη μας!
Σε όλο αυτό το χυδαίο σκηνικό που στήθηκε και από τις δυο μεριές από τις 16 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 11 Νοέμβρη, απείχα ολοκληρωτικά. Το γεγονός ότι η χυδαιότητα με απωθεί ήταν ο δευτερος λόγος. Η πρώτη και σημαντική αιτία ήταν ότι δεν έβρισκα κανένα πολιτικό λόγο όλου αυτόύ του σκοτωμού, όλων αυτών των απίστευτων ομαδοποιήσεων.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η ανυπαρξία πολιτικού προιόντος. Κουρασμένοι όλοι, δειλοί,άβουλοι και μοιραίοι τρώνε τις σάρκες τους και παλευουν να πείσουν τον ΓΑΠ ότι θα ανδείξει το ηγετικό του προφιλ αν τρίξει τα δόντια και κάνει διαγραφές.
Είναι δυνατόν να μιλάμε για αυτοοργάνωση και να κατουριόμαστε από το φόβο μας για ένα "όμιλο προβληματισμού" ακόμα και αν υποψιαζόμαστε ότι θα΄είναι όμιλος σκοποβολής;;; Τι παλαιοκουμουνιστικές άπόψεις είναι αυτές;;;;
Μην κάνεις το λάθος να συγκρίνεις τη Ν.Δ. ή όποιο άλλο νεοφιλελευθερο κόμμα με ένα που θέλει να λέγεται Σοσιαλιστικό Κίνημα. Απευθύνονται σε άλλο target group.
Ο ΓΑΠ δεν είναι το πρόβλημα καλέ μου φίλε, ο ΓΑΠ είναι απλά μέρος του προβλήματος. Και όσοι τον λιβανίζουν, αυτόν ή οποιονδήποτε άλλον, μπορεί να του προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη αλλά αυτό σίγουρα δεν προάγει καμμία πολιτική λύση.
Τέλος διαφώνησα κάθετα με όλους όσους υποστήριξαν μέσα από τα blogs τους είτε τον ΓΑΠ, είτε το Βενιζέλο. Αν κάτι πρέπει να λειτουργήσει ουσιαστικά στο διαδικτυακό χωριό μας, είναι η αυτονομία.
Ο κόσμος πια ούτε αγοράζει και πολύ περισσότερο δεν φοράει πια καπέλα.
@τσότσος: α, τί τιμή να απαντάτε στον κ. Μανδραβέλλη μέσα από το μπλογκ μου! Νομίζω σας επηρρέασε ο μεγαλοιδεατισμός του αρχηγού σας :)
@Κατερίνα: ορθώς λέγεις, πλην όμως το θέμα δεν είναι αν δημιουργηθεί ένας όμιλος. Το θέμα είναι ότι ο κ. Καθηγητής και οι συν αυτώ δεν δούλεψαν για το Κίνημα όταν δεν είχαν όμιλο, θα δουλέψουν τώρα που θα έχουν κόμμα μέσα στο κόμμα? Μία ολόκληρη προεκλογική περίοδο, εγώ δεν είδα τον Βενιζέλο πουθενά στο δρόμο, μόνο στα κανάλια κι εκεί υπονόμευε.
Βρε σ.μ. μου, μακάρι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ να ήτανε΄ο Βενιζέλος. Θα τον είχαμε ρίξει σε πίσσα και πουπουλα. Το προβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η ανυπαρξία ιδεολογίας. Και σε αυτό το ξέφραγο αμπέλι πατάει ο Βενιζέλος και ο κάθε Βενιζέλος και κάνει παιχνίδι.
Ας μου πει κάποιος επιτέλους, είτε από του υποστηρικτες ΓΑΠ είτε από τους υποστηρικτές Βενιζέλου, μια ξεκάθαρη ιδεολογική διαφορά μεταξύ των δυο. Μία. Ετσι να ξέρω και εγώ για πιο πράγμα συζητάτε.
@Κατερίνα: καλή μου, το ζήτημα δεν είναι μόνον οι ιδεολογικές διαφορές, Προσωπικά, δεν μου πάνε οι αριστερές φρασεολογίες και πρακτικές. Με ενδιαφέρει μία ελεύθερη κοινωνία πολιτών κι ας είναι και καπιταλιστική. Με ενδιαφέρι το κράτος να με αντιμετωπίζει ως πολίτη και όχι ως υπήκοο. Οπότε, οι ιδέες του Γιώργου σαφώς με ελκύουν ως προς αυτό, ακόμη και αν δεν μπορεί να τις προωθήσει στα καθ'ημάς. Ανατριχιάζω στην ιδέα να κληθεί να κυβερνήσει ο ευθυνόφοβος ΣΥΡΙΖΑ με τις 1.000 γνώμες που αλλάζουν κάθε 5 λεπτά.
Καλησπέρα.
Διαβάζω πολλά πικρόχολα σχόλια για τον Βενιζέλο.
Γιατί άραγε;
Οι όμιλοι Σημιτη,Τσοχατζόπουλου,Οικονόμου,Γεννηματά,Παναγιωτακόπουλου,οι ομάδες ταλιμπάν(συγγνώμη στήριξης)ήθελα να πώ,του ΓΑΠ,γιατί δεν ενόχλησαν ποτέ;
Τώρα μας μάρανε ένας Ομιλος που θα ηγείται ο Τσάτσος ή δεν ξέρω ποιός άλλος;
Το κρίσιμο ερώτημα για όλους θα έπρεπε να είναι ένα.
Μπορεί αυτό το ΠΑΣΟΚ με τις τόσες παθογένειες να αλλάξει κάτι στην ζωή του τόπου;
Εχει να προτείνει κάτι νέο,φιλολαϊκό,προοδευτικό;
Μην ακούσω πάλι για αυτοοργάνωση,συμμετοχική δημοκρατία,κοινωνία των πολιτών και τρία αυγά Τουρκίας.
Μιλάμε για την καθημερινότητα του πολίτη.
Για τα προβλήματα που τον ταλανίζουν.
Εχετε ακούσει εσείς μέχρι σήμερα πειστικές προτάσεις από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ;
Λέτε ο λαός να είναι τόσο κουτός που αποδοκιμάζει το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του;
Λέτε να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι καθοδηγούμενοι;
Αν δεν αντικρύσουμε όλοι την σκληρή πραγματικότητα,συμπέρασμα δεν θα βγάλουμε.
Ο ΓΑΠ μου θυμίζει τον ανεκδιήγητο Ζαχαριάδη,γενικό γραμματέα του ΚΚΕ στον εμφύλιο.
Και γι'αυτόν φταίγανε πάντα όλοι οι άλλοι,εκτός από το ρημάδι το μυαλό του.
Διέγραψε,εκτέλεσε,σπίλωσε χιλιάδες αγωνιστές για να καλύψει τις δικές του αδυναμίες.
Κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου αποκάλεσε τον Σοφοκλη Βενιζέλο.ανάξιο υϊό ενδόξου πατρός.
Μετά 50 χρόνια η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά από την ανάποδη.
Αυτήν την φορά ένας Βενιζέλος αποκαλεί έτσι έναν Παπανδρέου.
Και μην ξεχνάτε.
Δεν είναι ΓΑΠ vs ΒΒ.
Είναι όπως σωστά είπε και η cinderella το 60% εναντίον του 40%.
Και αυτό το ποσοστό φυσικά αφορά τους κομματικούς που έλαβαν μέρος στις εκλογές του Νοέμβρη.
Στην κοινωνία τα ποσοστά είναι τελείως διαφορετικά.
Θέλει ο ΓΑΠ να διαγράψει;
Ας το κάνει.
Μόνο μετά ας μην μιλά για αποστάτες της δημοκρατικής παράταξης κι άλλα τέτοια μελό.
Γιατί δεν θα πείθει ούτε τον...Παπουτσή.
Στον "φίλο" και οπαδό του κ. Καθηγητή, που μου έστειλε το μήνυμα περί "κουτσαβακισμού", του απαντώ ότι η δική του συμπεριφορά δείχνει ψυχολογία οπαδού και μη σκεπτόμενου πολίτη, και όχι η δική μου. Διότι εγώ αναγνωρίζω ότι ο Γιώργος δεν επέδειξε τόλμη μετά τη νίκη του. Ο ίδιος ΔΕΝ αναγνωρίζει τα ελαττώματα του αρχηγού του και επιπλέον ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΤΑΙ επειδή ΔΕΝ αλλάζουμε εμείς γνώμη. Είπαμε: έκαστος εφ'ώ ετάχθη.
@theodore: αποφασίστε αγαπητέ, όταν στην αρχή "έβγαινε" ο Βενιζέλος, τότε λέγανε ότι αυτόν τον προτιμούσαν οι καλλιεργημένοι και τον Γιώργο οι αμόρφωτοι. Οταν πήρε κεφάλι ο Γιώργος, τάχα μου τον ψήφιζαν οι κομματικοί και τον άλλον οι ...σκεπτόμενοι πολίτες! Στις εσωκομματικές εκλογές δε ψήφισε δηλ. η κοινωνία? Είχε το Πασόκ 850.000 στελέχη? Μην τρελαθούμε. Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η υποκρισία. Το αν ο Γιώργος είναι αποτελεσματικός ή όχι, αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός ότι με την ψήφο τους οι πολίτες σταμάτησαν μία εκ των άνω επιλογή των εκδοτών.
Κανένας δεν είπε ότι φοβάται ένα Ομιλο προβληματισμού (Κατερίνα κυρίως σε σένα απευθύνομαι). Ωστόσο, πρέπει να δούμε αν ο Ομιλος του Βενιζέλου θα είναι απλά μία ακόμα «τάση» ή δημιουργείται για να λειτουργήσει ως παραμάγαζο μέσα στο κόμμα. Η αποψη μου είναι η εξής. Ο Βενιζέλος δεν είναι ούτε Κοτσακάς, ούτε Παναγιωτόπουλος, επομένως δεν μπορεί να νατιμετωπίζετι το ίδιο.
Θα συμφωνήσω ότι οι διαφορές είναι προσωπικές. Ωστόσο οι αποφάσεις πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλους. Από τη στιγμή που δεν κατάφεραν να φτιάξουν το κλίμα μέσα στους 2 μήνες που ακολούθησαν δεν νομίζω ότι υπάρχει ελπίδα να γίνει στο μέλλον. Δυστυχώς η αποχώρηση είναι η μόνη λύση. Αλλιώς μετά τον ομιλο θα βρεθεί κάτι άλλο.
Επίσης όπως προφανώς είδες, στο ποστ που ανέβασα έγραψα και τα ουκ ολίγα λάθη του ΓΑΠ. Οπότε δεν μπορώ να κατηγορηθώ για μεροληψία. Ωστόσο πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι η τελικλή απόφαση και η τελική ευθύνη θα πρέπει να ανήκει στον αρχηγό.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΙΛΙΚΑ και χωρίς παρεξηγηση, θα ήθελα να σημειώσω κάτι ακόμα πάνω στην συζήτηση. Αρχικά όπως σου έχω ξαναπεί δεν συμφωνώ με το moderation. Τα σχόλια πρέπει να δημοσιεύονται όλα και εσύ διαλέγεις σε ποια θα απαντήσεις. Αν οι απαντήσεις σου είναι σαν αυτήν που έδωσες στον Τσότσο, καλύτερα να τα αγνοείς και να μην απαντάς. Ωστόσο, δικό σου είναι το blog εσύ κάνεις κουμάντο.
@ndn: όταν μου απευθύνουν τέτοιους χαρακτηρισμούς, μόνο και μόνο επειδή ... δεν αλλάζω γνώμη (!), ε, τότε ναι, θα απορρίψω το σχόλιο. Προσωπικά, δεν διεκδικώ δάφνες αναγνωσιμότητας, ώστε να φοβηθώ μην και χάσω αναγνώστες! Σε όλα τα άλλα, συμφωνούμε.
Δημοσίευση σχολίου