Περί ρευμάτων, ομίλων, τάσεων και λοιπών "δημοκρατικών" δυνάμεων...

1985: ιδρύεται η ΔΗΑΝΑ από διάσπαση της ΝΔ με πρόεδρο έναν κατεξοχήν αγαπητό και έντιμο πολιτικό, τον μετέπειτα ΠτΔ Κωστή Στεφανόπουλο. Παρά την έντονη διαμάχη μητσοτακικών και αντιμητσοτακικών, η ΔΗΑΝΑ διαλύεται μετά από κάποια χρόνια.Την ίδια τύχη έχουν και άλλες παρόμοιες προσπάθειες: ΔΗΚΚΙ (Δ. Τσοβόλας), ΚΕΠ (Δ. Αβραμόπουλος), Φιλελεύθεροι (Στ. Μάνος), ΠΟΛΑΝ (Αντ. Σαμαράς), και πιο παλιά: Κόμμα Φιλελευθέρων (Νικ. Βενιζέλος), ΕΡΚ (Αντ. Τρίτσης), ΕΣΚ (Γερ. Αρσένης), ΚΟΔΗΣΟ (Γ. Πεσμαζόγλου), ΕΔΗΚ και πολλά άλλα κόμματα, που έχουν διαδραματίσει αξιοπρόσεκτο ρόλο από τη μεταπολίτευση και έπειτα αλλά έχουν αναστείλει επισήμως τη λειτουργία τους.

Τί προκύπτει από τα παραπάνω? Οτι παρά την ύπαρξη σημαντικών εξελίξεων που δικαιολόγησαν την ίδρυση των κινήσεων αυτών (πχ το μακεδονικό στην περίπτωση της ΠΟΛΑΝ) και παρά το χαρισματικό της φυσιογνωμίας των ανθρώπων που τα ίδρυσαν (πχ Στεφανόπουλος στη ΔΗΑΝΑ ή Τσοβόλας στο ΔΗΚΚΙ), οι προσπάθειες αυτές καλώς ή κακώς ΔΕΝ απέδωσαν τα αναμενόμενα σε βάθος χρόνου (με 13% ξεκίνησε το Πασόκ το 1974 και κυριάρχησε στην πολιτική ζωή και με 5% και 10 βουλευτές ξεκίνησε η ΠΟΛΑΝ το 1993 και ... έμεινε στο δρόμο!).

Υστερα από όλα αυτά περιμένει κανείς λογικός άνθρωπος να "φτουρήσει" μία κίνηση ή ένα κόμμα Βενιζέλου που θα προέλθει από διάσπαση του Πασόκ? Οταν ούτε εξελίξεις ικανές υπάρχουν ούτε ο υποτιθέμενος αρχηγός είναι (πλέον) χαρισματικός? Μία ερώτηση κάνω...