Καίτοι έχω σχέση με το χώρο της νομικής, θεωρώ ότι όσοι εγκαταλείπουν το χώρο της δικηγορίας για να περάσουν στο χώρο το δικαστικό, ως δικαστές, όταν αυτό γίνεται μετά από κάποια χρόνια (ανεπιτυχούς...) άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος, τότε αυτοί θα είναι αποτυχημένοι δικαστές. Και αυτό διότι, όταν αναγκάζεσαι να επιλέξεις να γίνεις δικαστής, αφού δεν μπόρεσες να σταθείς οικονομικά ως δικηγόρος, αυτό σημαίνει ότι γίνεσαι δικαστής εξ ανάγκης, για την ασφάλεια της θέσης του Δημοσίου. Οπότε, πώς να δεις τα καθήκοντά σου ως λειτούργημα και όχι ως οικονομική εξασφάλιση? Πώς μετά να μην εκδώσεις απόφαση για τα αναδρομικά των δικαστών και να πάρεις και εσύ και οι άλλοι δικαστές εκατομμύρια, όταν οι συνταξιούχοι πένονται και οι συμβασιούχοι απολύονται? Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει.Με τέτοιους δικαστικούς, λοιπόν, η Δεξιά πάντα είχε "προνομιακό" επίπεδο για να τους εκμεταλλευτεί και να τους χειραγωγήσει ποικιλοτρόπως (είτε με οικονομικά-μισθολογικά ζητήματα είτε με πολιτικά κίνητρα: διαβάστε ένα σχόλιο του monahikoulikou). Και η Ιστορία του πολιτικού μας βίου αποδεικνύει ότι, οψέποτε η Δεξιά χρειάστηκε τη ... "δεξιά χείρα βοηθείας" της Δικαιοσύνης, την είχε: και επί Αποστασίας, το 1965, και επί Χούντας, μετά το 1967 με τον Κ.Κόλλια, αλλά και στα πρόσφατα έτη, το 1989, όταν η ΝΔ στηρίχθηκε στην άπλετη βοήθεια που της έδωσαν οι δικαστικοί προκειμένου να "στήσει" την υπόθεση Κοσκωτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο Βασίλης Κόκκινος, πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου (διαβάστε εδώ τί είχε πει ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος, που γνώριζε όσο λίγοι τα interna corporis της Δικαιοσύνης). Η εκδίκηση της δημοκρατικής παράταξης ήταν, όμως, γλυκειά: ο Κόκκινος προσπάθησε εμπαθώς να καταδικάσει τον Ανδρέα, αλλά τον είδε ξανά Πρωθυπουργό, το 1993, ενώ ο ίδιος παρέμεινε επί 3 ακόμη έτη Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, προφανώς από ... σαδιστική διάθεση του Ανδρέα, που "ανάγκαζε" έναν δηλωμένο εχθρό του και φίλα διακείμενο στη ΝΔ να συνεργάζεται με τον Υπουργό Δικαιοσύνης μίας, υποτίθεται, "κυβέρνησης ληστών"!
Και επί κυβερνήσεων Σημίτη, δεν ξεχνάμε τον Γ. Ζορμπά, που "στήριξε" την νεοδημοκρατική σκανδαλολογία, για να διοριστεί Πρόεδρος Ανεξάρτητης Αρχής, αμέσως μόλις κέρδισε η ΝΔ, και να νιώσει και αυτός στο πετσί του "τί εστί Δεξιά" με την εκδίωξή του λόγω του πορίσματός του για την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων. Επί των ημερών ΝΔ ζήσαμε και τον απόλυτο εξευτελισμό του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου με την προεδρία Κεδίκογλου, για τα έργα και τις ημέρες του οποίου (βλ. τηλεφωνική ψήφος δικαστών και λοιπές αθλιότητες) διαμαρτυρήθηκαν άπαντες, από τους συμβασιούχους μέχρι τις Ενώσεις Δικαστών.
Που θέλω να καταλήξω: στο ότι τις ημέρες αυτές και με αφορμή την υπόθεση Ζαχόπουλου, παρατηρείται και πάλι μία προσπάθεια λειτουργών της Δικαιοσύνης να "συνδράμουν" την κυβέρνηση της ΝΔ ώστε να τη "γλυτώσει φτηνά" από το διαφαινόμενο πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο. Ετσι, ζήσαμε και την επί ημέρες "απόκρυψη" της επίμαχης βιντεοκασέτας από το Μέγαρο Μαξίμου και την δικαιολόγηση αυτής της ενέργειας από τις επιβλέπουσες την έρευνα δικαστικές αρχές. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Γιάννη Ραγκούση στις 27/12 τ.έ., στος πολιτικούς συντάκτες: "Τώρα, όσον αφορά στη Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, το έχουμε κατ' επανάληψη τεκμηριώσει, ότι υπάρχει συγκεκριμένη πρακτική συγκεκριμένων λειτουργών της δικαιοσύνης, οι οποίοι, δυστυχώς, με τις ενέργειές τους, ή τις παραλείψεις τους, έχουν καθοριστικά συμβάλει, ώστε να έχει εδραιωθεί αυτή η πεποίθηση που προαναφέραμε στον ελληνικό λαό. Πρέπει δε να σας πω, σε ό,τι αφορά την σημερινή πρωτοβουλία του κ. Κολιοκώστα, είμαστε βέβαιοι ότι, εάν το ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη στιγμή, δεν είχε αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε, αυτή η πρωτοβουλία δεν θα είχε λάβει χώρα ποτέ, από τη μια, από την άλλη, δεν είμαστε βεβαίως καθόλου ικανοποιημένοι, διότι ο πρότερος βίος της κυβέρνησης γύρω από όλα τα μεγάλα θέματα, που απασχόλησαν, ξαναλέω, το δημόσιο βίο της χώρας, μας έχουν πείσει ότι μία είναι η πρόθεση, ένας είναι ο σκοπός: κουκούλωμα και συγκάλυψη" (δείτε όλο το κείμενο εδώ).
Πριν λίγες μόνο εβδομάδες ζήσαμε και τη σύγκρουση του (διορισμένου από την κυβέρνηση) Προέδρου του Αρείου Πάγου με τον (διορισμένο από την Βουλή, άρα διαθέτοντα περισσότερα εχέγγυα ανεξαρτησίας) Πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής Προσωπικών Δεδομένων (βλ. παλαιότερο post), όπου ο πρώτος, συνεπικουρούμενος από την κυβέρνηση, κατάργησε στην πράξη μία Ανεξάρτητη Αρχή, προβλεπόμενη από το Σύνταγμα.
Συμπέρασμα: μάλλον δεν έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι στο άμεσο μέλλον οι Χούντες και τα πραξικοπήματα δε θα ανατίθενται στους στρατιωτικούς. Θα "διεκπεραιώνονται" από τους δικαστικούς, ακριβώς ώστε οι παράνομες ενέργειές τους να έχουν μία κάποια επίφαση νομιμότητας... Δυστυχώς, φαίνεται ότι δεν περισσεύουν πλέον Τερτσέτηδες και Πολυζωϊδηδες στη χώρα αυτή!
Υ.Γ.: δεν αντιλέγω ότι κάθε κυβέρνηση, ως εκτελεστική εξουσία, θέλει να ελέγχει, λιγότερο ή περισσότερο, την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Ομως, είναι αυταπόδεικτο ότι το Πασόκ ουδέποτε επιχείρησε τέτοια ανάμιξη στη Δικαιοσύνη μέχρις προφανούς ποδηγετήσεώς της. Αντιθέτως, καίτοι πολλάκις ταλαιπωρήθηκε και συκοφαντήθηκε από επιλήσμονες του καθήκοντός τους δικαστικούς, ωστόσο τίμησε το χώρο και τις "μυθικές" μορφές του: ο αείμνηστος Γιάννης Ντεγιάννης, Πρόεδρος του δικαστηρίου που καταδίκασε τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος, επελέγη για τη 1η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κινήματος το 1981 και υπήρξε έκτοτε βουλευτής του. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ανακριτής της διαβόητης "υπόθεσης Λαμπράκη", προτάθηκε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1985. Οι λαμπροί δικαστικοί Κουρουσόπουλος, Ρώτης και Μποτόπουλος επελέγησαν από τις κυβερνήσεις του Πασόκ για την προεδρία του Συμβουλίου Επικρατείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου