Ακούστε τώρα τί διάβασα στον σημερινό "Αγγελιοφόρο" και δεν πίστευα στα μάτια μου:"Στην προσφορά του Χαρίλαου Φλωράκη στο ΚΚΕ, αλλά και σε ιδιωτικές συζητήσεις που είχε μαζί του, αναφέρθηκε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χτες στο Παλιοζογλώπι Καρδίτσας, όπου βρίσκεται ο τάφος του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς. Στην εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 90 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, η κ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στην πορεία του Χ. Φλωράκη, στους αγώνες του και την ανέλιξή του στην ιεραρχία του ΚΚΕ. Ανατρέχοντας σε συζητήσεις που είχε μαζί του, η κ. Παπαρήγα θυμήθηκε μια ιστορία λίγο πριν φύγει από τη ζωή. «Μου εξέφρασε δακρυσμένος ένα μεγάλο παράπονο. Αν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, είπε: Ξέρω ότι μου μένει λίγος χρόνος, πεθαίνω. Δε λυπάμαι γι' αυτό, γιατί αυτός είναι ο προορισμός της ανθρώπινης φύσης, κανείς δεν ξεφεύγει. Ηθελα, όμως, να ζήσω μερικά χρόνια ακόμα για να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη νίκη της επανάστασης, τη νίκη του σοσιαλισμού σε κάποια χώρα, όποια και αν είναι αυτή, μακάρι να είναι βέβαια η Ελλάδα. Δε θα τα καταφέρω να δω ούτε το νέο ξεπέταγμα του κινήματος, νίκες λαϊκές, εδώ ή αλλού�». Η γραμματέας του ΚΚΕ είπε ότι τα λόγια αυτά του Χ. Φλωράκη είναι μεν πικραμένα λόγια, ωστόσο, πρόσθεσε, «έκρυβαν μια μεγάλη, αξεπέραστη αισιοδοξία. O Χαρίλαος Φλωράκης ήξερε καλά ότι το πισωγύρισμα θα ήταν προσωρινό, ότι ο σοσιαλισμός θα νικήσει, ότι η ανασύνταξη του επαναστατικού κινήματος θα έλθει, και ήθελε να ζήσει αυτήν τη χαρά»".
ΤΩΡΑ, μετά από αυτόν το "μονόλογο" a' la ... Αννα Ιασωνίδου της γραμματέως του ΚΚΕ, ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ?
Κρίμα, που είχα και σε υπόληψη τον Χαρίλαο Φλωράκη, αν και το 1989 μας απογοήτευσε όλους με τη στήριξη που έδωσε στη ΝΔ και το μίσος που έβγαλε κατά του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου (αν ζούσε σήμερα ο Χαρίλαος είμαι σίγουρος ότι θα προέβαινε κι αυτός σε ... "δήλωση μετάνοιας", όπως έχουν ήδη κάνει οι Κύρκος, Κωνσταντόπουλος κλπ). Από την πλευρά της, δεν καταλαβαίνει η Αλέκα Παπαρήγα ότι με τέτοιες δηλώσεις της βγάζει, και μάλιστα μετά θάνατον, τον παλαίμαχο αγωνιστή ... αφελή και ονειροπαρμένο? Τί μυαλό πρέπει να είχε ο μακαρίτης αν, όπως μας είπε η ίδια, πίστευε ή αγγελοκρουζόταν ότι πλησίαζε ... η νίκη της επανάστασης και μάλιστα στην Ελλάδα ... "σε μερικά χρόνια"?
Αλλο τί θα ακούσουμε, Θεέ μου, από τους επίγονους του Στάλιν?
