Για το "μακεδονικό" ή "σκοπιανό" ή δεν ξέρω πώς αλλιώς πρέπει να ονομαστεί (ανάλογα με την ιδεολογικο-πολιτική πλευρά που το βλέπει κανείς: δείτε ενδεικτικά πώς παρουσιάζουν το θέμα η αγγλική και η ελληνική έκδοση της Wikipedia) έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν και άλλα, έτσι όπως πάει το ζήτημα. Π.χ. διαβάστε εδώ μία ενδιαφέρουσα ανάρτηση από το μπλογκ "Βασικός Μέτοχος".Στο "Γίνε εσύ η αλλαγή" αναρτήθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο του leon από την ΠΑΜΚ Γκύζη. Δεν είμαι διεθνολόγος, αλλά είμαι σε θέση να καταλάβω 2-3 πραγματάκια που η άχρηστη κυβέρνησή μας φαίνεται ότι τα αγνοεί ή τα παραβλέπει σκοπίμως: (α) η επιμονή και η σταθερότητα στην εξωτερική μας πολιτική θα μας έδινε τη δυνατότητα να επιβάλλουμε καλύτερα τις θέσεις μας, (β) ένας όρος του τύπου "Ορεινή Μακεδονία" ή "Ανω Μακεδονία" είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να πετύχουμε, (γ) ακόμη και μία χειρότερη κατάληξη (π.χ. απλώς "Δημοκρατία της Μακεδονίας") θα μπορούσε να είναι σχετικά ανώδυνη ΑΝ παραλλήλως απαιτούσαμε να δηλώσουν τα Σκόπια ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ αλυτρωτικούς σκοπούς. Αν δηλ. λέγαμε σε Νίμιτς, ΟΗΕ, Αμερικάνους: "Ωραία, Μακεδονία θέλουν να λέγονται? Ας λέγονται. Να δηλώσουν όμως ότι δεν έχουν βλέψεις στα ομώνυμα τμήματα των διπλανών χωρών". Ετσι, ποιός θα φαινόταν αδιάλλακτος στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης?
Δεν ξέρω, μάλιστα, αν θα έπρεπε επιτέλους, στις ανά 10ετία απογραφές πληθυσμού, να επιτρέπαμε την δήλωση εθνικότητας. Πόσοι πια να δήλωναν τότε δήθεν "σλαβομακεδόνες"? 2,3,4 χιλιάδες? Με αυτόν τον τρόπο θα εξέλιπε πλέον και η μόνιμη προπαγάνδα των Σκοπιανών, ότι υφίσταται αξιοπρόσεκτο "μακεδονικό στοιχείο", το οποίο δήθεν καταπιέζεται!
Το συμπέρασμά μου? Υπάρχουν ηλίθιοι από την άλλη πλευρά των συνόρων, τους βοηθήσαμε κι εμείς όμως να αποκτήσουν φωνή αφού εξαρχής δε θέσαμε το ζήτημα στη σωστή του διάσταση. Η τελευταία επιτυχημένη μας τακτική ήταν αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου: συνδέθηκε πιο πολύ με την αλλαγή της σημαίας των Σκοπιανών, αφού εκεί είχαμε το ... copyright! Εκεί κερδίσαμε τη μάχη και η πΓΔΜ άλλαξε την σημαία της, τα νέα χαρτoνομίσματα, τα επίμαχα άρθρα (περί μεταβολής συνόρων και εδαφικών διεκδικήσεων και περί προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες) στο Σύνταγμά της, καθώς το έμβλημα που σφετερίστηκαν οι γείτονες είχε όντως βρεθεί επί ελληνικού εδάφους (στη Βεργίνα). Πράγμα που δε συμβαίνει στην περίπτωση της ονομασίας "Μακεδονία", αφού, με τον ένα ή άλλον τρόπο, αυτή η λέξη προσδιορίζει γεωγραφικά μία περιοχή μεγαλύτερη από αυτήν που περιλαμβάνεται στα διοικητικά όρια του ελληνικού κράτους.
Ομως, για όλα αυτά χρειάζεται να έχεις οικοδομήσει σοβαρή εξωτερική πολιτική, η οποία με Μολυβιάτηδες, Ντόρες και "Καθιστούς Βούδες" δεν μπορεί να υπάρξει...
Υ.Γ.: και για να μην βγαίνει σήμερα το ΚΚΕ και η κυρία Αλέκα και παρουσιάζονται ως "υπέρμαχοι" των ... εθνικών δικαίων, μιλώντας με περισσό θράσος για ... ευθύνες, παραπέμπω στο Συμφωνητικό της 12ης Ιουλίου 1943 μεταξύ του τότε Κ.Κ. Ελλάδας και του τότε Κ.Κ. Βουλγαρίας για τη δημιουργία μιας ενιαίας "Μακεδονίας". Το έγγραφο προέρχεται από το βιβλίο "Πόλεμος και Αίμα" της Μαργαρίτας Λαζαρίδου, εκδ. Εταιρείας Μελέτης της Ελληνικής Ιστορίας, και δημοσιεύεται στην Wikipedia μαζί με όλο το ιστορικό της δημιουργίας του προβλήματος. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση των κομμουνιστών "συντρόφων", διότι στην Ελλάδα έχουμε το κακό ότι ξεχνάμε εύκολα...
