Το τελευταίο
θλιβερό συμβάν, με τον δραπέτη που ξέφυγε μέσα από τα χέρια της
ΕΛ.ΑΣ., και οι τραγικές του συνέπειες με τη δολοφονία ενός αθώου πολίτη-ομήρου, δείχνει πόσο η "δημοσιοϋπαλληλική" νοοτροπία έχει παρεισφρύσει στην καθημερινότητα της χώρας μας: τα λάθη των αστυνομικών και της ηγεσίας τους, το γεγονός ότι δεν έβαλαν χειροπέδες στον κακοποιό (!), το ότι άφησαν το υπηρεσιακό περίστροφό τους μπροστά του (!!), το ότι, ενώ ενημερώθηκαν από τον ΟΑΣΘ να υποχωρήσουν για να καλμάρει η μανία του δραπέτη, οι "στραπατσαρισμένοι" αστυνομικοί θέλησαν να πουλήσουν και μαγκιά (!!!)
και, τέλος, το ότι ο αξιωματικός της Αμεσης Δράσης που δέχθηκε το τηλεφώνημα, παρέπεμψε τους πολίτες στο ... πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα (!!!!), αντί να αναλάβει αμέσως πρωτοβουλία και να κινητοποιήσει τους ανωτέρους του,
ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν δείχνουν τίποτε άλλο παρά το ότι ο "κοτζαμπασισμός" της δημόσιας διοίκησης (
και φυσικά το τελικό ξεχαρβάλωμά της από την κυβέρνηση των τεμπέληδων)
έφτασε πλέον σε επικίνδυνα επίπεδα. Δυστυχώς, από την πλευρά του ελεύθερου επαγγελματία, παρατηρώ καθημερινά ότι αυτή η "ανευθυνο-υπεύθυνη" νοοτροπία επεκτείνεται πλέον και στους ιδιώτες, ξεπερνώντας πλέον κατά πολύ τα όρια του Δημοσίου.
Ξέρω ότι η σύγκριση που θα επιχειρήσω δεν είναι πρόσφορη και, ίσως, είναι και επικίνδυνη, υπό την έννοια ότι η μετατροπή μας σε μία αστυνομοκρατούμενη κοινωνία θα είναι ένας εφιάλτης. Ομως, το θλιβερό αυτό συμβάν με βρήκε (
ξανά μέσα σε ένα μήνα) στην Κωνσταντινούπολη, όπου, την Πέμπτη 1 Μαίου, οι τουρίστες που βρισκόμασταν στη Μεγάλη Οδό του Πέραν παρατηρήσαμε μία περιοχή κυριολεκτικώς κατειλλημένη από αστυνομικούς (
βλ. φωτό) να τρέχουν πάνω-κάτω (
και όχι να πίνουν φραπέδες, ως είθισται εν Ελλάδι): αιτία, η πρόθεση των εργατικών συνδικάτων να πραγματοποιήσουν
πορεία στο Ταξίμ και στην περιοχή γύρω από την Ιστικλάλ, η απαγόρευσή της από τη δημοτική αρχή και την κυβέρνηση Ερντογάν προκειμένου να μην επηρρεαστεί από την πορεία η τουριστική περιοχή Ταξίμ-Ιστικλάλ και η "βαριά" ιστορική μνήμη της
1ης Μάη του 1977, όπου σκοτώθηκε
πλήθος διαδηλωτών και πολιτών.
Οπωσδήποτε, είναι αξιοκατάκριτη η αστυνόμευση μιας λαϊκής κι εργατικής εκδήλωσης.
Ομως, αλλού θέλω να καταλήξω: ενώ οι συγκρούσεις αστυνομίας-διαδηλωτών λάμβαναν μέρος σε όλο το
Σισλί (
περιοχή βόρεια της Πλατείας Ταξίμ) και στην Siraselviler Caddesi (
στην αρχή της Ιστικλάλ), όσοι περπατούσαμε 500 μέτρα πιο κάτω, στο
Μπέγιογλου, ΔΕΝ πήραμε κυριολεκτικά χαμπάρι τι γινόταν! Οσα μάθαμε, ήταν από τα τουρκικά δελτία ειδήσεων, που έδειχναν τις συγκρούσεις, και από τους συγγενείς μας που τηλεφωνούσαν τρομαγμένοι από την Ελλάδα να μάθουν αν γλυτώσαμε από τη ... "σφαή", που θα έλεγε και η Λωξάντρα.
Το συμπέρασμα: Πώς η τουρκική αστυνομία κατόρθωσε να περιορίσει μία πανεργατική πορεία στα όριά της? Γιατί η ελληνική αστυνομία δεν μπόρεσε να κάνει ... "ζάφτι" ένα (1!) μόνον άτομο?